Level Up

Rizal Day ngayon. Wala naman bumabati ng Happy Rizal Day, kasi hindi naman talaga happy ang occasion. We honor the death of our hero. Happy ba ang death? Anyway, bakit ba sa Pilipinas puro na lang nategi ang mga hero national heroes natin. Puro posthumous titles. Puro sila martir. Pati mga santo natin martir. Pati pambansang videoke song ni Roselle Nava with her carrier single na Bakit Nga Ba Mahal Kita, pangmartir din? Di ba tayo pwede magkaron ng hero na nagtaguyod muna ng isang reporma at nakapagpausad ng pag-unlad bago sya mategi?

2013 has been a bumpy year. Maraming dapa at tapilok na naganap. Sad pero nangyayari talaga. Tatanggapin mo na lang ba? Hindi porke't natumba ka eh maglulupasay ka na lang. Tatayo ka rin eventually. Walang nagtagumpay nang walang natututunan sa mga pagkakamali. To err is human, sabi nga. Mas malaking tanga ka kung mananatili ka lang sa lusak na kinasasadlakan mo. Ang mundo ay isang malaking Battle Arena, lumaban ka! Madedebuff ka!

At dahil close na naman ang new year kelangan nating pulutin ang ating sarili sa lusak at iangat. Ayoko na gumawa ng new year resolution, di ko naman mapapangatawanan yon. Masyado na maraming losses this year, ngunit masaya naman ako dahil marami akong learnings. Natututunan ko na maging patient. Natutunan ko na wag masyadong reactive sa mga issues na tipong one tweet pero topic. Pwede ko naman isummarize sa isang blogpost di ba hahah. Natutunan ko nang magbawas ng selfie dahil di naman ito nakakatulong sa lipunan.

Maliban pa sa mga semiuseful na mga learnings eh marami pa ako gusto matutunan:

• Magluto. Sinigang, chopsuey, adobo, pasta, at foie gras, to name a few. Ano lang ba natutunan ko sa kusina, pagsasaing. Inferness naman using ng traditional kaldero ang pangsaing ko. Maliban jan, natry ko na rin gumawa ng pasta pero nasa 70% pa lang siguro ang success rate ko. Nagtry ako magluto dati ng giniling pero parang nahilaw sya kaya mejo traumatized ako sa pagluluto ng karne hahah.

• Foreign Language. Spanish, Nihongo, French, Bisaya, at Ilocano. No hablo espanol. Donde esta Santa Claus? Nihongo ga sukoshi wakarimasu. Saigo no iiwake  Vous parlez anglais? Voulez vous coucher avec moi ce soir? Ambot sa imo! Ngarud. Wala naman ako balak maging interpreter. Maganda lang may alam ka other than English at Tagalog. Baka kasi magbakasyon ka somewhere tapos maibenta ka na dahil lost in translation ka na.

• Magdrawing. Di ko sineryoso ang drafting dati during college. Ang tanging training ko lang eh magdrawing ng mga Dragon Ball characters. Gusto ko matuto magdrawing ng simple objects muna, like tables at chairs. Sa susunod isang room, isang bahay, isang building. Feeling ko something architectural ang peg ganyan. Parang Basha lang. Baka dumating na si Popoy from Qatar. Hintay hintay lang pag may time choz. Or malay mo maging graphic designer ako choz. Basta matutunan ko pa ang wastong paggamit ng Photoshop.

Yan lang siguro muna. Di ko ineendeavor na matapos lahat yan within the coming year. Unti unti lang, step by step. Because a journey of a thousand mile begins with a newbie step.

#notanewyearsresolutionpost

____________________

Photo by The Purple Crow via Flickr.

PS. Which is which: new year resolution, new years resolution, o new year's resolution?

Simbang Gabi

Belated Merry Christmas! Actually, dapat walang belated Christmas greeting dahil araw araw naman ay pasko...in our hearts, but not in our wallets choz.

Natapos mo ba ang 9 mornings? Kung isa ka sa milyun milyong umaasang matutupad ang wish mo pag nabuo mo yan ay congratz teh sa effort. Hindi biro kaya ang gumising nang maaga para lang makasugod sa pinakamalapit na simbahan para lang makakinig sa misa. Kahit walang ligo, wisik wisik lang. Kahit walang tutbras, mumog lang. Make sure na sa palad ka kukuha ng hostia lang. Nakakahiya naman kay father kung nganga ka sa kanya habang sinusubuan ng banal na pagpapala tapos may naninigas pang laway sa lips mo. Mahiya ka naman ng konti. 

Pero not everyone eh simba lang talaga ang ipinupunta don. Alam mo na.

Mga Uri ng Tao Tuwing Simbang Gabi

1. Deboto - Sila yung namanata na every year eh bubuo ng simbang gabi, maaaring di lang para sa pansariling intensyon pero para din sa kapakanan ng iba. Parang Wish Ko Lang, or Kapwa ko Mahal ko ang peg. Ikaw na teh ang wagas. Ipanalangin mo kami.

2. Trending Topic - Nakita lang sa Twitter na nagsimba na ang mga tweeps nya eh gora din agad. Di naman taus sa puso ang paggora, pwedeng nahaltak lang or akala nya papunta sila sa JCo ng madaling araw ganyan. Selfie selfie din habang nagsesermon si father. Tapos check-in at Church sa Foursquare. Magtatry lang ng mga once or twice tapus tutulugan na yung ilang madaling araw.

3. Simbang Ligaw - Kasama dito yung mga nagliligawan sa simbang gabi. Yung mga tipong sobra makaPDA habang taimtim na nagdarasal ang karamihan. Makapag-akbayan wagas. Giniginaw ka ba teh? Balutan mo kaya ng wrap around shawl yang pekpek shorts mo. Makapagholding hands akala mo on continuous play ang Ama Namin.

4. Looking for Love - Kasama dito yung mga naghahanap pa lang ng mapopormahan. Takot ba maging malamig ang Pasko? Teh nagGrindr ka talaga sa simbahan? Kaloka. May hinahabol na quota?

5. Jejemons - Mga swaggers, grupo ng mga kabataan na feeling gangster at feeling cool. Ikulong ko kaya kayo sa freezer para mafeel nyo ang kagaguhan na ginagawa nyo. Madalas isang pulutong sumugod sa simbahan. Wala naman talagang balak makinig sa misa. Masabi lang na umattend sila. Maiingay at masasaway kahit pa tunawin nyo ng optic blasts. Ingat lang baka magangbang ka nila.

6. Eat and Run - Umaattend lang ng simbang gabi di para sa misa pero para sa food. Makikita nakabantay sa mga bibingkahan at putu bumbong imbes na hostia ang pinipilahan. Would you like to add agua bendita to that ser?

I'm sure marami pang ibang uri ng sumisimbang gabi.

Di sa nagmamalinis ako, pero yeah sa mga pagkakataon na nagsisimbang gabi ako eh winiwish ko talaga magkajowa sa Pasko. Desperado lang. Minsan winiwish ko na sana magsimbang gabi din si crushie dun sa parokya na pinupuntahan ko. Pero never nangyari naman yon hahah. Inborn na talaga ang membership ko sa malalamig ang Pasko. Pero di ko na napapansin yon. Baka manhid na ako sa lamig. Malamig ang Pasko is just a state of mind.

Twice ko pa lang nabubuo ang simbang gabi. At syempre total boycott ko ang simbang gabi this year. Di dahil wala na akong gana. Wala lang time. Dati kasi I still know the meaning of work-life balance hahah. Well, anyway kung gugustuhin ko talaga kahit zombie gogora ako sa simbang gabi. Pag gusto may paraan.

Kaya congratulations sa mga nakabuo ulit ng simbang gabi this year. Naway matupad ang wish nyo. At sana winish nyo rin ang World Peace. At harsher punishment for parol violators. #mema. Belated Merry Christmas!


____________________
Photo by soul4dgame via Flickr.

Laglag Brief

Boxer o brief?

Bilang confused ako, alam nyo ba'ng sa bahay ang ginagamit ko pangtulog ay boxer AT brief. Yes, redundant at overprotected lang. You can never can tell baka magkaron ng intrusion while sleeping choz.

I don't buy my own undies. Pramis! Sa tanda kong to eh di pa ako nakakabili ng sarili kong brip. Natatanggap ko lang to na regalo ng mama ko every two Christmases, or kung mawasak na ng washing machine, whichever comes first.

So mauunawaan nyo naman siguro kung nagbebacon na ang garter ko. Sa mga di nakakaalam, ito yung quality ng garter na nagiging kulubot at slightly brittle na halos di na kayang kumapit sa pagkakapitan. Kinakaya na lang. Its aryt naman kung nasa bahay ka lang using your 2-year-old brip. Walang kaso don. Pero what if may importanteng event sa buhay mo.

Para sa kapakanan ng taong involved, di natin sya papangalanan. Ate Charo, itago na lang natin sya sa pangalang Cameron. Etong si Cameron ay nagkaron ng isang corporate event sa kanyang company. Party party ganyan. Mejo may budjey kaya umEdsa Shangri-la ang event, with matching outfit pa. Strictly formal. You aint in if you aint glam. Shining, shimmering, splendid is the new black. In the most hampaslupa comparison, parang JSProm lang ang peg.

Anyway, kinuhang photog itong si Cameron sa event. At although tinatamad sya gumora, pumunta pa rin sya kahit late. Nakapagsimula na ang event nung makarating sya. Hinaltak agad ng mga tao upang magpapiksur. 

Pose! Hold it! Click! Flash! Perfect!

Naalala nya bigla, umattend kaya si crushie?! Ikot ikot lang hanggang maispottan ang target. Parang ibong mandaragit lang. There, table 18! Para di naman obvious nagpiksur piksur on muna si Cameron sa other tables; papalapit nang papalapit sa table ni crushie!

Can I take a photo? Hold it! Perfect! Thanks! Isa pa. That was so nice. Thank you!

That very instance naramdaman nya may bumagsak. Ang brip nya. Partly dahil sa pagbebacon. Mabuti na lang may pundilyo na sumalo ng brip nya kung hindi mamumulot sya sa dance floor ng nagkalat na undie. I know gross. Pero sure na sure sya iyon ay dahil sa kilig. PBB Teens?

Bakit ba naimbento ang katagang laglag panty/brip? Dahil yan sa asawa ni Marie, one-two-three, araw-gabi walang panty. Natural! Unless that's my tomboy ang asawa ni Marie, malamang walang panty yon.

Pero seryaslee, bakit nga ba? Ayon kay Dra. Margarita Holmes, dahil daw sa heightened emotions, tumataas ang production ng dopamine which makes our bodies tense sometimes causing uncontrollable fits. Choz lang. Di ko nga alam ano yang dopamine, at kung sino si Dra. Margarita Holmes choz. Di naman talaga nalalaglag ang brip o panty kapag may kinikilig. Nalalaglag ito kapag may landi factor. Para go kaagad, sexy time na.
. 
Isipin mo mejo nakakatakot pala kung maging modus ito. Laglag brip o laglag panty gang. Parang laglag barya gang, pag pinulot mo ang barya madudukutan ka agad. Kapag laglag undie gang, pag pinulot mo reyp kaagad. Or gangbang. Skeyri I know.

Pero I'm pretty much sure di naman masyadong magkiclick dahil sa ilang mga rason:
1. Sino sa matinong pag-iisip ang mamumulot ng underwear sa gitna ng daan?
2. That is just eeewww. IKR!
3. Mamumulot ka lang ng something sa daan kung ito ay something na may value, like baryables, or Nokia celphone, or approval rating ni PNOY, or isang sako ng NFA rice, or panyo ng crush mo.
4.  Posible na may sakit ang nakahulog ng undie. Pag sakit HIV kaagad? Di ba pwedeng ketong, bulutong tubig, eczema, or diarrhea muna?
5. Uso ang rayuma dito kaya kebs sa mga tao ang mga ganyang bagay sa daan.
6. Kaderder ito.

Oh did I forgot, kasulasulasok mamulot ng brip o panty sa daan. Unless nga manyak ka, at kahit used panty eh pagpaparausan mo na. Celibacy din pag may time. So sa next time na may nakita kang nalaglag na panty sa daan, smile. Isipin mo na lang, di akin yan. At di ko pupulutin yan ulol ka. Isipin mo na lang, may kinilig ng sobra today, be happy na lang sa trip ng iba. Walang basagan.

Title ng episode: Bacon garter


____________________
Photo by Darius Goins via Flickr

Review: Sana Dati

Not really a film buff, pero once in a while naappreciate ko manood ng mga films. Kung film buff lang din naman, may mga kilala ako at deym, di ko talaga gets ang level ng good or bad movies nila.

Pinalabas yung Sana Dati sa Cinemalaya under Director's showcase category. Nung scheduled run nito last July-August, di ko napanood dahil mabilis masoldout ang tickets. Nagkaron ito ng commercial run pero di ko rin napanood dahil sa conflicts ng work sched. At gaya ng ilang pelikula ng mga nakaraang taon--Sayaw ng Daliwang Kaliwang Paa at Ang Nawawala--isa na ito sa mga di ko mapapanood. Hanggang may nagbukas na opportunity. Last two screenings sa Fully Booked Fort. Walang patumpik tumpik, sumugod agad ako.

SPOILER ALERT!!!

Sana Dati ang kwento ni Andrea. Sa mismong araw ng kasal nya nakilala nya ang isang videographer na si Dennis. Interview style ang pinili nilang mode ng supposed wedding video coverage, at dito unti unting nirereveal ang tunay na laman ng puso ni Andrea. Pakakasalan nya si Robert na nakilala nya isang taon na ang nakalipas kung saan member sya ng ad agency sa campaign nito.

Mahal mo ba si Robert?

Mahirap na tanong. Ang totoo, di nila kilala ang isa't isa. Flashback ng isang taon. Nakilala ni Andrea si Andrew, isang videographer sa kasal na guest si Andrea. Sa loob ng limang araw na magkasama sila ay lubos nilang nakilala ang isa't isa. Ito ang nagtulak kay Andrew na maglayas upang itanan si Andrea.

Nakilala rin ni Andrea kung sino si Dennis. Dennis Cesario, kapatid ni Andrew. Pumunta sya para makilala si Andrea, para malaman kung minahal nya ba ang kapatid nito bago sya namatay. Habang abala ang lahat sa preparasyon ng kasal, tumakas sila Andrea at Dennis sa building deck upang makapag-usap.

Makakasama ko na si Robert habang buhay, ano ba naman ang a few minutes late?

Ilang flashbacks pa at malalaman natin ang mga kacheesyhan nila Andrea at Andrew, kung paano napabayaan ni Andrew ang kanyang kalusugan, ang kanyang sakit na arrythmia, para lang makasama ang babaeng pinakamamahal nya. Kung umikli man ang buhay nya, at least naging masaya daw sya.

Sa araw na matutupad na ang pangarap nila Andrea at Andrew na magtayo ng sariling flower shop at wedding photography saka naman inatake si Andrew na ikinamatay nya. Si Dennis ay sumunod lamang sa yapak ng kapatid nya upang makilala si Andrea. Si Andrea naman, muling nagpakita kay Robert upang pakasalan ito after ng isang linggo lang. Di nya ba alam ang three-month-rule? Bakit ba ang tigas mo Bash?

Sa climax ng movie, tatayo sa edge ng building si Andrea at parang tatalon. Darating si Robert na pagod sa kakahanap sa kanya at dadalhin sya pababa. Muling tatakbo ang oras at babalik tayo sa wedding CEremony... err ceREmony. They will say their vows, kahit scripted ang kay Andrea. Habang si Robert ay magbibigay ng kanyang heartfelt promises to her. Magtatangka ulit si Andrea tumakas kasama ni Dennis ngunit iiwan sya nito. Tapos na ang misyon ni Dennis. Masaya na syang nakilala ang taong nagpasaya sa kuya nya.

Si Andrea ay muling dadalawin ang puntod ni Andrew. Bago pa sya makaalis sa sementeryo, susunduin sya ni Robert. Aaminin ni Robert na alam na nya ang lahat, matagal na. Sa byahe pauwi, iiwan ni Andrea ang huling regalo ni Andrew sa kanya, isang pares ng blue flat shoes na isusuot sana nya sa opening ng Say Anything shop nila. Bago pa ikwento ni Robert ang side nya, hinawakan ni Andrea ang kamay nya.

Ending credits.

Maganda ang shots ng film, isipin mo na lang na wedding coverage na pinabongga so you'd expect details sa bride and groom and the whole package. Solid ang performance nila Lovi Poe, Paulo Avelino, TJ Trinidad at Benjamin Alves. Si Lovi lalo na, nakakadala ang emosyon na flowing sa character nyang si Andrea. Pati si Carla Martinez, effective na bungangerang nanay. Ang other casts na sila Gee Canlas, Nico Antonio, Mihk Vergara, at Cai Cortez ay nandun para magbalance ng kaunting comedy. Angkop ang lapat ng music para maenhance ang emotions onscreen. Overall, you'd feel the bittersweet atmosphere ng movie. Kaya sapat lang siguro na hakot award ito sa Cinemalaya. Sana nga dati ko pa ito napanood. Sana dati pa.

Umikot ang kwento sa iba't ibang uri ng love. True, reciprocated love, endless love na napaghiwalay lang ng kamatayan, love na kayang magsakripisyo para sa kapatid, martir na uri ng love na mapagbigay at umaasang masusuklian ito, at love na unti unting matututunan. Sino ba ang maniniwala na pwede ka magmahal ng taong nakilala mo lang sandali? Ng taong niligawan ka lang ng isang linggo? Love is timeless. Kaya nga siguro may love at first sight daw. Ngunit di kaya superficial lang ito?

Just to share, ang cheesiness ng fictional Mexican poet ni Jerrold Tarog na si Julio Medem (not to be confused with a Spanish director), na namatay daw sa car accident habang nagpopropose sa girlfriend. TAN-Gee-Aye?

"In the silence, I hear the sound of two hearts beating." ~Julio Medem

Sbux Makati Mug

Photo from starbuckscitymugscollectors via Blogger.

I saw this at Standard Chartered branch and after a few days it's all sold out. A few days more, they restocked their shelves. The following day half of it were sold again. I have been to other branches from Makati but they don't have it yet, or it's already sold out. I dunno.

Anyway, it's cute, I think. It has the Makati skyline on one side, and the Ayala Museum on the other side. I just don't like the orange theme. I don't find Makati an orange. Maybe a red or a purple, but an orange never. Naga is also orange, although a darker shade of orange, so why pick the same color?

I don't collect their mugs really, but tumblers yes. I'm just wondering if they'll have a tumbler version. And if they can change the color, that would be perfect hahah.

Delirium

"Miss Ai, Miss Ai. Ang taas ng lagnat ko po ohh!" sabay kapa ng sariling noo as if nagmamano sa sarili. Ganyang ganyan ang acting nung former officemate namin na nagbabalak tumakas sa office nun. Kesyo may lagnat daw or something. Oscar worthy na sana ang sakit sakitan school of acting pero mejo fail lang yung pagseselfie check nya ng temperature nya.

~0~

Lagnat ka ba? Kasi ang hot mo!

After like 4 days nakasurvive na naman ako sa trangkaso. Kung tumagal tagal pa to mejo kakabahan na ako. Pero think about it, kung dengue to baka mas maaga ako nategi di ba? Anyways, thankful pa rin ako. Mejo sinusulit ko na ngayon ang sick leave namin. Dati kasi kahit inaapoy ng lagnat eh pumapasok pa rin kasi nanghihinayang sa health bonus para sa perfect attendance. Ang problema ngayon eh san ako maghahagilap ng medical certificate.

Martes ng madaling araw ako tinamaan ng deliryo. Nakakatakot. Feeling ko nababaliw na ako. Oh kill me now Lord. Meganyang drama. Sarap patayin di ba. It's not the best feeling I know. Like siguro mga ilang beses pa lang ako nagdeliryo sa buong buhay ko.

Deliryo yung tawag nila pag sobrang inaapoy ng lagnat, minsan may kasabay na pagkabalisa, pamumuti na ang mga mata, at may kung anu anong nakikitang ilusyon. Parang Wonderland lang ang peg ganyan. 

Siguro mga 4 or 5 years old ako nun. Sobrang taas daw ng lagnat ko pero bigla daw ako bumangon sa kinahihigaan ko at nagtuturo randomly. May nakikita akong mga mata kung saan saan, in psychedelic colors. Yes, ang creepy makakita ng rainbow eyes sa kisame, sa ilalim ng kama, sa pader, sa loob ng kumot, sa bintana. Di ko alam kung may sapi ba ako nun. Or may calling sa Illuminati choz.

Elementary days naalala ko lang na sobrang taas ng lagnat ko nun. Habang nakahiga sa spooky kwarto (na buti ngayon eh di ko na tinutulugan) eh nararamdaman ko may pagkabog sa ulo ko na parang palakas nang palakas. Di ko maintindihan kung anong nagaganap pero feeling ko may papalapit nang papalapit sa akin.

Nung highschool ako may delirio scene ulit ako. Ang naalala ko lang nun eh nakabalot na ako sa dalawang sweater at dinala pa ako ng tatay ko sa tita namin na mejo malapit lang naman samin nakatira. Like ok lang naman siguro maglakad ang isang nagdedeliryong bata nang gabi mga 10 kalsadas away di ba? Nakakahiya naman kung magparequest pa ako ng tricycle di ako anak mayaman hahah. Di ko alam kung anong pinainom nya sakin or anything, basta naalala ko lang ang concern nila eh nagkukulay purple na daw ang mga kuko ko. After that blackout na sa memory ang susunod na kabanata.

At ayun nga nung Martes nagising ako ng mag-aalas dos. Pumikit ulit ako at pinilit matulog ulit ngunit di ko na kaya. Tiningnan ko ulit ang oras, making sure na hindi 3:07 ang oras. Madilim sa kwarto maliban sa orange na liwanag na galing sa poste sa tapat ng bahay. Nakapatay din ang electric fan. Pawis na pawis ako pero ginaw na ginaw. Grabe mababaliw na ata ako. Hinila ko yung unan ko malapit sa pader para may mapagsasandalan ang likod ko dun. Hindi ko malaman kung paanong pagbaluktot ang gagawin ko dahil ramdam na ramdam ko ang lamig sa mga kasu kasuan. 

Mahaba naman ang kumot. Dapat nagpantalon na rin ako habang natutulog di ba para more comfy. Ewan ko ba bakit ang laki laki ng kama ko eh wala naman ako kashare nito. Hindi dahil gusto ko may katabi, in fact ayoko talaga nang may katabi matulog. Nao-awkwardan ako kumilos. Baka magkadantayan ganyan. Pati sa pagtulog, I want my personal space hahah. At dahil sa lamig, saka ko lang naramdaman ang sobrang luwag ng kama ko para sa akin lang. Napakalonely ng kamang ito ngayong gabing inaapoy ako ng lagnat. Kung kaya ko lang tumayo eh maghahanap ako ng kahon at doon muna ako matutulog. Pero wala, kaya magpapakabaliw muna ako at magpapakaemo.

Kinaumagahan narealize ko na kaya pala ako giniginaw eh dahil sa sarili kong pawis. Yes basang basa ng pawis yung likod ko kasama yung shirt at jacket at kobrekama at kumot na gamit ko. Parang neverending cycle lang. Kaya ako nilalamig dahil sa pawis; kaya ako nagpapawis dahil sa lagnat; kaya ako nilalagnat dahil sa lamig. At dahil emo din ako. Ngayon, I can say na bumuti na ang pakiramdam ko. So di nga sya dengue, pero I bet may mga nagwiwish jan na sana nadengue na lang ako choz. I'm a survivor, I'm gonna make it. Wala naman natetegi basta basta sa lagnat; pero sa sobrang kaemohan mataas ang mortality rate.


____________________
Photo by Hypnotic Love via Flickr.

Wapol

Nung elementary days, isa lang ang shape ng waffle na alam ko. Yung hugis hotdog. Yan kasi yung binebenta sa bilao sa amin tuwing recess time. Bilao yung lagayan nila ng snacks hindi gaya sa iba ng tray or basket or timba siguro. Ewan ko anong pagkakamakabayan at environmentalist ang pinupush ng head ng canteen samin. Anyway, ayun nga yung hugis hotdog na waffle lang ang available. Halagang 3.50 PhP ito at may palamang Rica hotdog na nakatuhog sa stick. Pwede na para sa isang average public school pupil. Aarte ka pa eh sushal ka na kapag nakabili ka nyan. Yung iba nagtyatyaga lang sa nutribun (monay na napahiran ng Dairy Creme), sopas (minsan lugaw, lomi, o champorado pero generally tinatawag syang sopas), o nilagang saging na worth 2 PhP each.

Ngayon ang shape na yan eh nakikita ko pa rin sa Waffle Time, na meron yata sa lahat ng MRT stations. Mahal na sya ngayon worth 10 to 20 PhP depende sa palaman. Yes, gumradweyt na sila sa hotdog. Meron cheese na cheapest at 10, at meron ding mga bavarian, bacon, o sausage (na pinasushal na version ng hotdog).

Lately naaadik ako sa Belgian waffles ng Famous Belgian Waffles. I know, di masyadong pinag-isipan ng brand name. So san ba gawa ang Belgian waffle? Eh di sa Belgian? Choz! Actually, walang Belgian waffle sa Belgium, ewan ko ba sa mga Americans bakit sila nagpapangalan ng mga foods nila eh di naman dun ang place of origin nyan--like French Fries. Ang Belgian waffles parang pancake lang naman pero may malalaking mga square na butas. Parang gawaan ng yelo pero made out of flour hahah. At ang pauso ngayon eh pabonggahan ng spreads. May iba na gumagamit ng fruits, choco, banana, hazelnut, peanut butter or cream cheese. Basta ang favorite combo ko eh yung may cream cheese at anything. Pwedeng blueberry, strawberry or ham. Mejo mahal nga lang nasa 55 PhP na sya.

Sa Starbucks meron din silang ganyan. May whipped cream at choice of chocolate or strawberry syrup pa. Ganyan yung binili ng isang babaitang itatago na lang natin sa pangalang Maria Shellalynjoy Villavicencio. Si Shell kasi ngayon ang target ng sangkabekihan sa office. Wala namang ginagawang masama si Shell, mabait naman sya, masipag, matyaga, at ano mabait ganyan, at funny, at saka mabait sya, Kaso nga lang di naman nya sinasadya na mapaupo sya sa tapat ng isang crush ng bextown na itatago na lang natin sa pangalang VJ. Well, di naman nya nilalandi si VJ dahil may jowa naman sya na mga 69 months na. At dahil jan ginamit na lang syang instrumento ng ilang bex upang magsnoop ng info kay VJ. Kung may jowa na ba ito, anong phone number, anong favorite color, bex ba sya, anong zodiac sign, anong favorite food, etc.

Mabait din naman daw itong si VJ. Although di ko alam kung bex ba ito, pero ayon sa kanilang judgment eh kapag ang tao nagsusuot ng bekishoes, beki na rin. Hiyang hiya naman si John Lloyd Cruz sa inyo, sorry daw di na daw mauulit. Anyway si VJ pag may food, inooperan si Shell. Binibigyan sya ng chocolates and the like. Ikaw na maganda, at mabait. Kaya bilang ganti eh nag-aalok din naman si Shell ng food nya kay VJ.

At sa hinaba haba ng intro ko dito pa lang papasok ang konek sa waffle. So bumili nga si Shell ng waffle nya from Sbux as recommended by inyong lingkod. At dahil jan binigyan nya ako ng chance na makatikim nito since mga 2 years ko na di natikman ito. Nahiya naman ako kumuha ng kalahati ng waffle nya kaya kapiranggot lang ang inislice ko. Di ko na rin tininidor baka kasi mandiri pa sya sakin choz. Tapos lumayas na ako.

Maya maya inoperan na ni Shell si VJ ng waffle. Di naman ito tumanggi pero at least nagkaron sya ng courtesy magtanong kung maselan ba sa kubyertos si Shell. Nagtanong din sya kung may kakain pa. At least courteous sya. At paglingon ni Shell, boom ubos na ang waffle nya. Buti na lang nakatikim sya hahah. At mabuti na rin nakatikim ako.

Wala naman masama sa pag-aalok basta wag ka lang aasa na may kapalit. Eh di sana binenta mo na lang di ba kung ganon. At wala naman masama makitikim, make sure lang na di gutom yung kinukunan mo ng food, at walang regla, at hindi highblood. Baka naman appreciative lang sya sa mga inooffer na food. Masama daw kasi tumanggi sa grasya. Next time pag mag-aalok ka, yung Waffle Time lang. May cheese flavor pa.


____________________
Photo by Waffle Makinası via Flickr

Banat Fantasy

Para sa mga Final Fantasy fans out there, wala lang. Mema lang.

ME: Black Mage ka ba?

NENE: Bakit?

ME: Kasi, you put a Magick Spell on me.

Nene casts Silence!

ME: White Mage ka ba?

NENE: Bakit?

ME: Kasi, you're the Esuna to my pain.

Nene summons Malboro!

ME: Thief ka ba?

NENE: Bakit?

ME: Kasi, you Stole my heart.

Nene steals Life!

ME: I wanna be a Knight.
NENE: Bakit?
ME: Kasi, I wanna Protect you!
Nene casts Wall!

ME: Bahamut ka ba?
NENE: Bakit?
ME: Kasi, ang hot mo! Parang MegaFlare sa paningin ko.
Nene casts Diamond Dust!

ME: Ang ganda mo parang kay Rinoa.
NENE: Bakit?
ME: Kasi, I want your Eyes on Me only.
Nene casts Apocalypse.

Bahay ni Tih

"Lumayas ka sa pamamahay ko! You are a disgrace to this family! I don't need a parasite!"

Minsan feel ko lang maglitanya ng ganyan. Para kontrabida lang ang effect. Pang Angelica Santibanez school of acting lang naman. Di ko naman magagawa tlga yan in real life. Dahil wala akong sariling pamamahay. Choz! Pero really, di ko pa naisip gawin yan. Naimagine ko lang tlga.

Nahawaan kasi ako. Meron kasi akong friend na muntik na sa layasan blues ang drama. At dahil ako eh nakikisawsaw sa poot at feelings ng iba eh gusto ko rin magwala, mambugbog, at mag-eskandalo, masabi lang na I feel for you. Mema lang.

Itago na lang natin sya sa pangalang Tih. Si Tih ay isang bex, trending kasi yan. Kahousemate nya ang mga friends from college pa. Heto na enter ang isang hampaslupang Bexfriend nya. Walang trabaho. Walang bahay. Walang pera. Wala. Pero may jowa. At dahil mabuti ang kalooban ni Tih, hinayaan nilang patirahin sa kanilang pamamahay si Bexfriend. Fine. So ngayon mga ang dating kanilang bedroom ay tumi-3-in-1+1 na. But there's more. Si Bexfriend dinadala din ang jowa sa house nila para patulugin. Pumaplus one ang plus one. Taraaaayyy!

After a few months, nagkatrabaho na rin sa wakas si Bexfriend. Nakakahiya naman sa kanya kung tambay lang syang palamunin di ba? Bakla ka na nga, mahirap ka pa? Di yan pwede dahil palaban ang lahi ni Bekimon. Same pa rin ang setup, nakikitira pa rin si Bexfriend pero ngayon naggigibsung na sya ng monet kay Tih. At dinadala pa rin nya ang jowa sa bahay ni Tih.

One night, pumapartey si Tih and other legitimate housemates sa sala nila. Eh puyat ata si Bexfriend, naghahanap ng tulog. Bulabog sa kanya ang party partyhan. May nagstatus post.

"I wanna sleep. <sad face>"

Kebs na sana ang lahat pero nabasa ng mga distinguished guest ang wallpost ni Bexfriend. May nagstatus post back.

"We wanna sleep too. But we want our room back. <annoyed face>"

Kinaumagahan may nagstatus post ulet. Inferness, may wifi ata sila sa bahay.

"Kung ayaw nyo pala ng ganyan eh di sana sinabi nyo. <angry face>"

Boom! Nagalit na lahat ng legitimate housemates. World Warla III na itu. Nagpatawag ng intervention. Usap usap. Kesyo may isang legitimate housemate na nagbigay ng ultimatum. Either bexfriend goes, or we go (kasama ang jowa na legitimate housemate din). In the end nagkasundo na rin sila. Lalayas na si Bexfriend para maghanap ng kahihiyan, I mean apartment pala. May 1 month pa sya bago lumayas.

Sabi nga ni Tih, silang mga legitimate housemates eh magkakakilala na forever. Si Bexfriend eh kilala lang tlga nila back in college. Di nila sya kilala nang lubusan. Nito na lang nakasama na nila sa bahay. Saka mo lang malalaman ang ugali ng isang tao kung matagal mo syang nakasama sa loob ng bahay. Ito nga nagkakilala na rin sila. Panget lang ang kinalabasan. Kung makikitira ka, fine. Makisama ka. Dahil masarap pa rin na may uuwian ka na walang kinikimkim na inis sa kasama mo. Yung tipong makakatulog ka ng walang iniisip, "may inistatus message ba si roommate?"

____________________
Photo by Leigh Ann via Flickr.

Bleed

One day I got hurt. It bled and didn't heal for days. I got scared I thought I had HIV. It healed. 

One day I got cut. It bled and didn't heal for days. I got scared I thought I have diabetes. It healed eventually.

One day I got wounded. It bled and didn't heal for days. I got scared I thought... I'm not really sick. I'm just thinking maybe I am. It will probably heal in a few days. I'm just scaring myself. Thinking maybe I'll die with all this pain.

I learned wounds will heal, in time. I learned I have a great imagination, bordering morbidness. I learned many times I'm too afraid I might just die (due to the morbidness) that I forgot to live life. I learned it takes great amounts of pain to be strong. I learned I'm a little bit emo more than I wanna be.

And no, I'm not really THAT depressed right now. I accidentally cut myself while shaving with a razor. Dumb yeah. But another excuse to write a blog. It will probably heal.


____________________
Photo by BJ Vicks via Flickr

Patola

Kundol, patola, upo't kalabasa.... Dati naman di ako kumakain ng gulay. Like feeling rich kid makaarte kumain chumuchoosy pa. "Mommy, I don't like that green slimy stuff. Make luto mo me ng chicken nodols." Ganyan. Nangyari lang akong matuto nung nagtatrabaho na ako at kelangan na bumili ng ulam sa sariling pera. Kelangan sulitin ang lahat ng inorder. Kaya kung dati nakahiwalay ang gulay sa sulok ng plato, ngayon simu't sarap na sya. Makulay ang buhay sa sinabawang gulay sabi nga.

Ano ang Pambansang Gulay ng Pilipinas?

Sa prutas alam ko, mangga! Pero gulay? Di ko talaga alam. Wala pa naman naisasuggest sila na gawing pambansang gulay, pero kung pwede lang ilalobby ko na sa Kongreso na ang gawing pambasang gulay natin ay patola. Uso kasi sa mga Pinoy ang patola. At least nasa bahay kubo pa sya.

Ang mga Pinoy kasi sadyang mapagcomment. Patola. Patol ng patol sa halos lahat ng issues. Ok lang naman kung may social relevance. Gaya ng Pork Barrel scam. Pero yung karamihan puro mema lang. Memacomment lang. Memapost lang. Memasabi lang. Galit na galit kay Napoles, eh narinig lang naman nya sa nagchichismang trike driver eh nakigalit na rin. Ang galit kasi contagious. Tapos makarally sa Quirino at Ayala akala mo naintindihan ng buo ang nangyayari. Yun pala magseselfie lang. Pati yung mga iskwating informal settlers, nakikicomment din. Porket ninanakawan daw sila ni Napoles. Eh teka mawalang galang na po mga manong at manang, nagbabayad po ba kayo ng buwis? Makareklamo kayo eh dapat kami ang magreklamo di ba? Halos wala na kami takehome sa dami ng deductions.

Uso rin sa atin ang Pinoy Pride. Yun bang pag may dapat ipagmalaki eh uber supportive tayo. Kahit pa 1/8 Pinoy na lang yung contestant eh kineclaim pa rin natin tubong Cavite yung lola sa tuhod nyang taong yan. Pero kapag nalait ang pagiging Pinoy grabe makareact. Dudumugin talaga. Angry mob kung angry mob, na sa panahon ngayon eh napalitan lang ng mga tweets instead ang mga araro at itak.

Daming nagsusulputang mga fake accounts sa net at di pa rin natututo ang mga Pinoy paano alamin ang fake sa tunay. History repeats itself. Rereact kasi agad. Akala ko ba think before you click? Like may nagtweet, "sana malunod ang mga Pinoy jan sa Habagat. Poor country eeeww!" React agad tayo. Di man lang chineck kung famewhore lang tong bagong troll na to.

Tapos eto nga nanalo si Megan Young. Congratz bata, kahit mejo nagbuckle ka sa Q&A portion we're proud of you. Anyway, very proud nga ang sambayanang Pinoy. At nagsipagfollowan naman sila sa Twitter account ni Megan para magreet ng kanilang congratulations. Eh mali pala ang nafollow nila, tukayo lang pala. Si ateng naman ang faux pas nya eh nagtweet pa sya: "Dear Asians, I am not the Megan Young who won Miss World 2013 please stop following me." At least, gumamit sya ng please. Pero wag ka, racism daw yan ayon sa mga nakabasa. Ewan ko ba, anong racist kung tinawag kang Asian, eh Asian naman tayo? Hallooo, nasa Astralya ba tayo? Parang Pinoy Henyo lang ni Tito Sen choz. At kawawang ateng, dinumog na ng mga lait ng mga bobong Pinoy. Sino ngayon ang racist? Eh nung sinabihan na mababaho daw ang mga Iranians porket tinalo tayo sa basketball, di ba racism din yan?

Eto pa, may isang Devina Dediva na may-I-comment daw ng ganito: "Miss Philippines is Miss World? What a joke. I didn't know those maids have anything else in them." at may dagdag pa na poor, smelly from cleaning toilets, at uneducated.  Lakas maka-Maricel Soriano ng statement nya ha, ayoko ng mabaho, ayoko ng putik! Pwes, ayaw din namin sayo! Angry Mob Assemble! Inulan ng batikos at lait si ateng. Hanggang sa dulo napatalsik sa trabaho nya si ateng. Apparently, yung boss nya eh Pinoy pala. Eh may antiracism chorva ang Singapore. Ayun natsugi si teh. Ang karma talaga ngayon LTE na.

Walang masama kung maging overreactive ka sa lahat ng issues. Basta nasa tamang lugar ka rin bago ka magalit. Wag padalos dalos. Di masarap kapag laging patola. Dahil ang patola sa miswa lang bumabagay. Ansabeh?


____________________
Photo by joeysplanting via Flickr.

Weeping Shadowhunters

Ok so I saw City of Bones like a week ago. I don't know much about the novels so I was in for a surprise. Well, I guess it was ok compared to a growning number of teen romantic-magical-asskicking novels. They also had the similar vampires, werewolves, and demons that have spawned the past decades' movie and book clubs. And no, they don't have zombies, they don't exist in their world. Let's see, if you wanna be a wizard, you'd be at Hogwarts hahah. If you wanna be a shadowhunter, ok this world would be perfect for you. If that even means anything. I've never heard of any kid wishing to be a shadowhunter when they grow up.

Anyway, there was this scene at The Institute where they show you the statute of Raziel, the angel who had given angel's blood to mix with human blood to create shadowhunters, a race of demon hunters of some sort. Looking at the statue, I remembered something. I never blinked. Fearing I'd be quantum locked hahah.

Ever heard of Doctor Who? The time travelling alien doctor from BBC? Well, that series also had their cult following. Apparently, there is this race of aliens that looks like angelic statues but they're not. They're some kind of psychopath killer angels. They can feed off your energy by teleporting you back to the past. Kinda freaky if you suddenly find yourself in a world with no mobile phones, innernetz, or worse, no refrigerator! I know, I'm scared! hahah

Anyway, these angels are harmless once any living creature stares at them. They turn to stone. Just like that. Easier said than done. They can move at light speeds.

Well, I only saw the clip on Youtube. Rather freaky I tells yah. I had to watch the entire episode to get the story. There's this girl named Sally Sparrow played by the gorgeous Carey Mulligan being chased by these weeping angels because she has the key to the blue policebox. She's with the cute and weird Larry Nightingale played by Finlay Robertson. "The Angels have the phonebox." Together they unlocked the phonebox without batting an eyelash. You have to watch it though to get the feel of the scene.

I think I would never trust any angelic statue--weeping angel, shadowhunter, Cupid, or otherwise. Cupids mostly. Because they fck up love and February for me hahah. Don't blink or you're dead! Good luck!

Rainy days and, well... everyday

Rainy days and Mondays always get me down. I don't know about Karen, but most people gets emo every time it rains. I know helluvalot of people who gets emo because it's almost Monday. But the two together may be a bit too much to some.

Happiness is a state of mind. In that case, sadness too is a state of mind. You can choose to stay sad because of something and maybe live in your land of perpetual rain. But you can also choose to look behind the gloom. It's just rain. We've endured lots of them, and floods too. But the sun will still shine. Look forward to that sunshine. And maybe rainbows too hahah.

Remember the fun times you had with rain. Have you ever danced in the rain? Splashed murky water with your friends?

I remembered way back in highschool a storm had passed by and there were a lot of flooded areas, no public transpos available. Manila, gates of Poseidon it would seem. I had to walk miles to get home. I was with some friends then talking about random stuff. And we didn't mind getting all wet.

Like I said, rainy days are just a state of mind. See the the beauty of  nature. The music of every droplet. Exploding on impact, like some watery firework, if that even makes sense. Because happiness need not make sense.

Geek Alert: HP and Kibuishi

The Harry Potter series recently had a fresh update of covers in time for his 15th year anniv. I know, I haven't even read the books yet I'm so excited. Well, I did read through the first one til the 16th-ish chapter I think. After that I had to return the book to the owner lest I forget all about it. I did get to watch the movies though. All except the 5th one hahah.

Anyhoo, the first book's on its 15th anniv of its US release yay! What started out as a children's fantasy novel actually ended more mature than some, I dunno, vampire wannabe novel hahah. It is illustrated by Kazu Kibuishi, an American graphic novel artist and illustrator. Well he was born Japenese. And I think he's cute hahah.

The original American cover by Mary GrandPre featured Harry on a Nimbus catching a Snitch. This one looks cooler showing Harry being led by Hagrid at Diagon Alley.

On a side note, I also like the UK Bloomsburg signature edition covers by Clare Melinsky. The art is very minimalist.

It also features art at the back cover, all showing Harry's back on a particular scene in the books. The coolest one would have to be the final showdown with Voldemort.

Also, I've just seen the Swedish cover for Deathly Hallows and I really liked the anime-ish style hahah. Plus the illustrator Alvaro Tapia is also cute hahah. Or maybe I'm just too biased on the guys. Kebs.

____________________
References:
To see all seven illustrated by Kibuishi and GrandPre, click here: Scholastic.

For a listing of HP covers, you might want to look at this site: Linto Experiment.

An Open Letter to...

Madami na namang galit sa mundo. Madaming affected sa mga bagay bagay, maliit man o malaki. Sa dami ng problema ng mundo like depleting ozone layers, flashfloods, nalulusaw na polar caps, hurricanes, earthquakes, at mga bagyo, iisipin pa ba nya yang problema mo? Kaya go lang daw sabi ni Mother Earth, mag open letter ka na lang sa problema mo. Baka mabasa pa ng pinapatamaan mo. At dahil jan, makikitrending na rin ako.

~0~

An Open Letter to Whom it may Concern:

Teka lang. I changed my mind.

Dear Emiko,

Remember me? Do you miss me? Ako, naalala pa kita. 

1990 kakabili ko pa lang ng bagong bagong Mongol number 2. Wala pang kagat ang eraser at di pa natatasahan ng kutsilyo ang lead. Ipinatong ko lang sa desk ko para kunin ang craypas sa bag ko ng biglang poof. Nalost na sya in mid air.

After a week, pati si Michelle, si Ferdie at si Cherrie nawawalan na rin ng lapis. It's as if may Bermuda Triangle ng lapis dito sa classroom.

Di pa naman uso ang CSI nun kaya siguro very very light pa lang kami sa investigation. Nagkaalaman na lang ng may maka caught in the act sayong dumedekwat ng lapis. Grabe ka! Pero sure na sure ako teh, kung ako ang nakahuli sayo, baka iCalvento Files kita!

Alam mo bang pinaghihirapan ng mga magulang namin na bumili ng lapis, well nagiging every week na dahil sa kagagawan mong gaga ka, para lang maitaguyod ang aming pag-aaral. At para na rin mas makatipid kami sa pagpapaphotocopy ng books. Isipin mo kung ilang pamilya ang sinira mo ang budget sa pagbili na naman ng lapis?

At nung may-I-confront na peg namin, anong ginawa mo? Nag imbento ka pa ng kwento. Kesyo may sumpa sumpa sa iyo ang isang witch na magiging compulsive klepto ka! Bruha ka!!! Hiyang hiya naman sayo si Winona Ryder. Di nya naisip ang ganyan ha. A+ for Originality ka teh. Ngunit walang sumpa. Tayo ang gumagawa ng mga mga sumpa, ng mga himala. Ang sumpa ay nasa puso ng tao!

Kaya kung ako sayo, magbago ka na. Well, sana after 20 years eh nagbago ka na nga. Di ka na pumasok sa next school year eh. Siguro kung makikita kita ngayon, baka rumaraket ka na ng mga 10 billion pesos sa gobyerno. Dahil walang pinagkaiba ang klepto ng lapis sa klepto sa kaban. Magnanakaw ka pa rin, ibang magnitude nga lang. Kahit maging Robin Hood ka pa, the end doesn't justify the means. Magnanakaw ka pa rin.

Lubos na gumagalang,

Anonymous

~0~

Ayaw po magpakilala ng ating letter sender. Kasi hanggang ngayon po affected pa rin sya sa punyetang classmate nya nung elementary. Scarred for life ganyan. Pramis di ko sya kilala. Move on move on din teh. Si Maring nga nakamove on na eh, ikaw pa kaya?

Title ng episode: Mongol


__________________
Photo by Kyle Thompson via Flickr.

Trainspamming

Pangarap ko makasakay ng skipping train. Pramis! Alam mo gaano kaweird yan na inuulit ulit ko sabihin kay Carol sa tuwing nagkakasabay kami pauwi via MRT. Werd! Dahil parang sinabi ko na rin na pangarap ko makasagot ng missed call. By default wrong gramming na sya. Well, not necessarily siguro. Dahil skipping train lang sya kung di sya magsasakay sa station nyo. Otherwise, choosy train lang sya choz.

Bakit ba naimbento ang skipping train? Dahil sa limang milyong tao na nakikipagsiksikan tuwing rush hour kinakailangan maserbisyuhan naman yung mga station na siksik, liglig, umaapaw sa pasahero para naman makamove on na sila pauwi. Like Ayala and Guadalupe na overflowing always forever. Buti pa ang Shaw at Cubao, kahit masikip at least sakayan-babaan. Makakasakay at makakasakay ka basta't manalig kang makakasingit ka paglabas ng mga pasahero.

"Ang paparating po na tren ay skipping train. Guard, pakisabihan ang mga tao na skipping train po ang paparating." ang walang kabuhay buhay na announcement ni ate announcer. Well actually di ko pa narinig yan dahil di pa nga ako nakatsamba makasakay ng skipping train. Puro na lang "Alam nyo ba?" o "Wag po tayo tumapak sa yellow platform edge" o "ang susunod na estasyon ay Beki Go Belmonte!" Ampeyr kasi yung mga di naman nangangarap makasakay non eh nakakatiming. Ako na forever na waiting ng skipping train eh nganga pa rin. Para syang unicorn, o holy Grail, o girlfriend nung malansa mong officemate na nagpipilit magpakamacho. Imaginary.

Bakit ka ba kasi hintay ng hintay dumating ang skipping train. Eh meron namang paparating na tren, masikip nga lang. Eh kung ayaw nga eh. Wag mo ipagsiksikan ang sarili mo sa ayaw. Ayoko sa mabaho, ayoko sa masikip, ayoko sa putik.

Eh papaano kung ang eksena, "Ang paparating po na tren ay skipping train. Ang susunod na istasyon ay North Ave na. Skipping train po di ba?" Sana sumiksik ka na lang sa ordinary tren, nakababa ka pa sa patutunguhan mo.

Before Twilight

Alam mo yung twilight? Hindi sya yung book o movie series ha. Twilight. Ayon sa wikipedia, is the illumination that is produced by sunlight scattering in the upper atmosphere, illuminating the lower atmosphere when the Sun itself is not directly visible because it is below the horizon, so that the surface of the Earth is neither completely lit nor completely dark. Mejo high falluting sya pero ang ibig sabihin lang naman nyan eh yung time in between sunrise and dawn or sunset and dusk. Mejo confusing pa rin pero kung mapapansin mo kapag lumubog na ang araw di pa rin naman ganun kadilim, tama? Yan daw ang twilight.

Di naman uso ang twilight sa Pilipinas. Basta ang alam ng mga Pinoy, paglubog ng araw oras na ng telenovela. Sa madlang people di naman ganun ka big deal ang sunsets. Unless may kadate ka siguro bandang Baywalk. May pa-holding hands holding hands pag may time pa kayo, sweet sweetan ang evrathang. Walang gumagamit ng salitang dapithapon o takipsilim sa totoong buhay. Unless makata ka, nagmamaru, adik, o may Filipino thesaurus sa PC mo.

I've been in love with sunsets and twilights since I can't remember. Narinig mo na yung term na Magic Hour? Also known as Golden Hour. Sabi nila, ito daw yung last hour before sunset. Yung mga oras na maghahabol ka ng liwanag para macapture yung beauty ng setting sun. Sa photography napacrucial nito, also known as chasing light. Sabi nila one hour pero actually you have only minutes bago tuluyang magdilim ang langit. Habang dahan dahang humahalik si haring araw sa horizon, nagkakalat sya ng splash of colors: oranges, pinks and purples. Minsan fuchsias din pero for simplicity purposes reds na lang. It depends sa altitude mo siguro, sa weather condition, cloud formations and such, how beautiful you can capture twilight.

Kung gamer ka at nalaro mo na yung Kingdom Hearts na game, malamang familiar ka sa world na Twilight Town. Isa sa mga weird worlds na merong eternal twilight. I know chasing light is romantic and all, pero kung kada minuto na dudungaw ka eh puro kulay orange na lang nakikita mo sa kalangitan, mejo nakakasuya naman to. Ok-ish lang naman kasi sa kaweirduhan ng mundong to eh somehow sanay na ang mga citizens nito. There's something about that world na sad. Like a place of lost memories and trying to remember; what it feels, what is lost. Nakakaemo sya pramis. Ooopps, I forgot magdisplay ng geek alert sa paragraph na to.

Noon, pag naririnig ko yung Twilight, ang naiisip ko lang yung Twilight Zone. Yung horror show noong nineteen kopong kopong. Alam ko bata pa ako para maintindihan yun dati, it's in English pa. Alam mo naman pagpang mababang paaralan ka eh mga Regal Shocker lang ang level dapat ng pinapanood mo. Di makakarelate kahit si Mrs. Villavicencio pramis. Basta tanda ko lang horror series sya in black and white. Kaya ang idea ko ng horror movie dati eh dapat monochrome. Natatakot ako sa maputlang show. Wala kasing glamour choz.

Anyway, dati pag binanggit mo ang Twilight, takot ang mananaig sayo. Ngayon pag binanggit mo ang Twilight, love story kagad ang maririnig mo. Yung mga shining, shimmering splendid vampires ni tyang Stephenie. Ewan ko ba anong ginawa ng babaitang ito pero alam mo yun. Yung magsulat ka ng fantasy-romance-porn mo na pinag-aagawan ka ng anemic na vampire (considering umiinom sya ng dugo ha) at balbon na hubaderong werewolf. Ayyy shett ka teh, pang Precious Romance lang yang level mo teh. Hiyang hiya naman sayo si Bram Stoker, Anne Rice at Buffy the vampire slayer.

~0~

A couple of times ko na rin narinig madrop sa usapan nila Jowein and Yves yung movie na Before Sunrise at Before Sunset. So nagtanong ako what's it about and they suggested I should watch it para maimmerse ako sa level nila ng ka-emohan.

Before Sunrise ay lumang luma na, like 1995 pa sya starring Ethan Hawke as Jesse and Julie Delpy as Celine. Tungkol sa isang American at French na nagmeet sa train at nagdecide na magspend ng whole night together sa Vienna. I don't know about them pero turo ng animated bubuyog sa TV nung bata ako eh don't talk to strangers daw at say no to drugs. Although wala naman talagang drugs involved, naisip ko siguro kaya rin wala akong namimeet na stranger na potentially "the one" eh dahil sa pilosopiyang ito. 

Anyway, going back. So the whole movie nag-uusap lang sila while walking around Vienna. Talking about stuff; life and love. Eto yung type ng movie na you should pay attention ala Yuko Yamashita ganyan kasi may mapupulot kang something na magagamit mo somehow sa life mo. And love if applicable. Eventually, kelangan ni Jesse gumora pasakay ng plane bandang sunrise kaya yah know na yun lang ang timeframe ng whole movie. Bago sila naghiwalay, nagpramis sila na magkitakits ulit after six months.

Before Sunset naman ay pinalabas 2004. Di sila nagkita after nine years after nila magkahiwalay. Yah know pramises are meant to be broken. Si Jesse daw ay bumalik after six months pero si Celine injanerang drawing choz. Actually namatay daw yung lola ni Celine kaya reasonable naman ang alibi nya. Nagsulat si Jesse ng book about sa meeting nila 9 years ago entitled This Time, at nung tinour nya sa Europe umasa sya na mameet nya uli si Celine  It worked like magic, or sinadyang screenplay. Ngayon naman yung plane ni Jesse gogora bago magsunset. Parang nangyari na to? Dumedeja vu ang peg. So ayun another timebound pasyal pasyal pag may time sa Paris. At dahil limited time nga, mejo bibitin nila uli ang audience what happened after the last scene.

A few years past at mukhang wala na ngang continuation sa hanging ending. Hanggang sa nagbulung bulungan na naman na may sequel daw ulit! Mygass excited. Ano namaln ang title? I suggested Before Twilight, wordplay sa timeframe at sa recent connotation ng word na twilight. Much better naman siguro than Before Dawn na slightly synonymous sa first movie, or sa Before Dusk na same sa second. Before Noon naman, parang pang variety show lang ang peg. Hanggang sa lumabas ang official title.

Before Midnight.

Nagstatus si Faye na may kalakip na trailer: "Before Sunrise was nostalgic, Before Sunset was poignant. I haven't seen this but I must!" I would say bravo sa tweetish review ni Faye sa two movies. Nagreply ako, "Before Midnight is enigmatic. #mema lang" Ikinatuwa naman ni Faye ang pagmema ko. 

Ang hindi ko ikinatuwa ay ang biglang pag-enter eksena ang isa sa mga tagged sa post nya: "Ahh... pass ako sa movie Faye..  nde ko masyado type.. based sa trailer.." comment ng friend ni friend. No wonder di nya type. Correct use of ellipsis pa nga lang ligwak na sya choz. Sa totoo lang, mejo confusing nga naman ang trailer ni Before Midnight. Given na perstaym narinig ni ate ang movie na to. Pero para magjudge ka agad based sa trailer? Sya yung mga klase ng tao na nauuto manuod ng mga pelikula ni Bong Revilla tuwing pasko. Nadadala lang sa mga special effects o theme songs eh gogora na agad makipagsiksikan sa pinakamalapit na sinehan. Ate, you failed me! At mag-aral ka ng tamang punctuation ha....

Nine years again after ng last movie, nag-open ang movie sa airport. Nine years again, imagine! Parang nangyari na to. Dumedeja vu choz. Si Jesse hinatid ang anak nya sa airport pauwi. After that makikita natin na kasama pala si Celine naghihintay sa labas. At may anak na sila, not just one, but twins! So the usual na minimalist shots na focused sa usapan nilang dalawa sa small island off Greece. I knerr, you know it wouldn't be Greece without her tragedies. At di exception sa movie na to. Though I know you'll enjoy the conversations more. Funny, romantic, bitter and sad. Parang life and love lang. Sa ending mabibitin ka once again.

I know di ganun kalaki ang following ng series na to compared to big budget fantasy films like Harry Potter or Fast and the Furious. But you'll definitely fall in love with this film when you do get to watch it. I know, I was a cynic and skeptic about  this film before hahah. And once upon a time, there was a beautiful story of love and life written before Twilight.


____________________
Photo by Sahil Gupta via Flickr.