DD Iced Coffee

What's the difference between ice-blended coffee and espresso blend?

"Hot po eto."

Bakit kasi blend tawag nyo? One iced coffee. Large.

Tumambay muna ako habang nagchacharge ng phone sa sulok malapit sa pinto. Yung bakanteng store sa walkway sa second level ng Dela Rosa Carpark paglingon ko humaba na ang pila. Sabi nila hindi na daw sya "pasalubong ng bayan." Umagaw na sa market at trono ang Krispy Kreme at J.Co.

May promo pala ng combo ng donut at coffee. Sayang pero ok lang, di pa naman ako gutom. Yung mga bumibili halos copy paste ng order sa nasa unahan nya, "choco butternut." Mabenta pa rin sya. Or bestseller pa rin rather. I like it pero nasa iba yata ang puso ko.

Black raspberry filled. May nakakaalala pa kaya nun? Favorite ko yun. If I have to replay episodes of my childhood, yun yata yung namimili kami ng babaunin sa field trip. Dalawang blackraspberry-filled donuts for me. Phased out na yata sya. Buti pa yung Bavarian, Boston Kreme, at Choco Butternut nakasurvive sa agos ng panahon. Ngunit si Dunkin Donut mananatili sa aking alaala. Ang dating pasalubong ng bayan sa aking gunita mananatiling paboritong baon.

Ipagpatawad napasenti ako sa playlist nilang hugot sa alternative rock ng 90s at 00s. At ngayon, si Charlie Puth na ang pineplay nila at paubos na rin ang iced coffee. Maraming salamat sa mga alaala. Babalik ako promise. You're only one call away.

Lakad/Hakbang/Takbo

Lakad. Hakbang. Takbo.

Di malaman saan patungo. Mga paa'ng hindi mapakali, hindi mapirmi. Nais lang kumilos dahil ayaw tumigil, maghintay, maiwan. Ano nga ba'ng hinahanap sa lugar na ito? Hanggang ngayon, hinahanap pa ang sarili? Dahil kung alam mo kung sino ka marahil alam mo na rin saan ka tutungo. Sa lugar na ikaw ang hinahanap at inaantay, sa lugar na magpapasigla ng puso'ng pagod.

Ngunit wala kaya't patuloy ka'ng lalakad paalis. Tatakbo sa takot ng kawalan at pag-iisa; sa takot maiwan muli.

Lakad. Hakbang. Takbo.

Sa paghangos mo nalagpasan mo na pala ang hinahanap mo: ang sarili mo'ng kuntento, isang pusong payapa, isang pag-ibig na lumalapit nang kusa. Kung natuto ka lang sanang tumigil at maghintay.

Tatakbo ka pa ba?

The Elder Scrolls: 34

 

Nasa bingo ka na ba?

Pwede lotto muna? Yung megalotto pa para todo na sa bracket. Josko kaka trenta kwatro ko pa lang iniisip ko na agad ang digits.

Does age matter?

Nung mejo bata pa ako ng konti--a few weeks ago ganyan--iniisip ko lagi na ang para sa akin ay dapat older bilang childish ako, para man lang macompensate sa maturity. Yung tipong mag-aaruga sa akin at gagabay. Guardian lang ang peg. Pero mukhang walang katuparan ito. Ang tanda ko na para patulan ng mas matanda sa akin. At kung may magkakagusto man sa akin, nasa senior citizen level na siguro.

At ngayong nasa edad na ako (di ko na uulitin dahil mejo masakit tanggapin choz) parang nafoforce na ako mag mature dahil sa natural order. Growing up is an option daw pero sa ngayon parang wala na akong choice but to comply. Nakakahiya naman sigurong damulag ka na pero isip bata pa rin.

Like sa office, I am given supervisory role, kahit mejo labag sa umpisa sa aking code of ethics dahil naniniwala akong ako ay born individual contributor as opposed bilang people developer. But it's a challenge I'm willing to take. Fighting spirit y'all! Work in progress but I know I'll get there soon. Ano pa't may maximizer akong strength sabi ni Gallup, kung di ko naman magagamit sa aking nasasakupan. Feeling ko sabog pa kami as a team dahil sabog pa rin ako maglead pero pinaplantsa naman natun ang mga gusot. Go for stable to capable to optimized. Saka na ang plans for gen4.

Sa aspetong pag-ibig naman, feeling ko hindi pa rin talaga ako matured. Yung tipong parang highschool pa rin ako mafall; sa mga taong nagpapakita lang ng kaunting atensyon ay humaling na humaling na ako. Ok, I feel like an attention-whore. Gusto ko sa akin lang makikipag-usap. Clingy much? Kasi kung magkakaroon man tayo ng deal, dapat exclusive ang usapan. Di yung tipong kadate kita pero may tatlong tao kang kachat. Eenie, meenie, mynie mo lang? Di naman sa magbabawal akong makipag-usap ka sa iba, pwede namang maging open. Wag lang yung usapang gaguhan.

At dahil jan ayoko ng mas bata. Well, pwede naman up to minus 4 years siguro sa akin, pero ideal yung my age up to plus 4. Feeling ko kasi pag mga bata nakikipaglaro pa. Well, meron ngang nasa kwarenta na pero puro laro pa rin ang gusto. Fling dito, sex diyan. Kayo na ang bachelors. Basta play safe.

Pero nakakagulat din makakilala ng mga batang mature na mag isip sa edad nila. Nakakahiya sa kanila sa totoo lang. Marunong na sila mamuhay independently. Samantalang ako ang alam ko lang na gawaing bahay ay magsaing ng kanin (without using rice cooker mind you) at maghugas ng pinggan. Pag bumukod na ako, siguro de lata ang papatay sa akin, or yung chemicals at cholesterol content nila. 

Going back sa mga young matured ones, I've met at least two people. Sila yung ngayon pa lang marunong na mag invest para sa future nila. Yung isa naghuhulog na para sa condo nila ng jowa nya para sa settling down. 21 nagsesettle down na? Mygass nung edad ko nyan nasa college pa ako. Yung isa naman ang nagturo sa akin paano magmove on.

Minsan kasi hopia ka sa buhay. Feeling mo yung taong nakilala mo sya na ang forever. Tapos iiwan ka lang sa ere ng walang paramdam. Asan ka na ngayon? Nasa stratosphere kasi ginusto mo yan. Umasa ka. Pero sabi ni young one, mahigit 90% (di ko alam san nya hinugot ang statistics) ng mang iiwan sayo ay aalis na lang nang walang pasabi. Walang closure kasi wala naman silang ininvest na feelings. Bato lang talaga sila. Yung nasa 10% naman nagparamdam naman kaso sa text lang idinaan ang breakup. Yung feelings mo piso lang ang halaga. Wala ka na magagawa. Move on na lang. Nawa'y sa susunod wiser ka na. Wag na tatanga tanga.

Kaya sa life dapat matuto ka talaga mag mature. Kung di kakainin ka ng buo. Sabi nga ni Carmi Martin, ang buhay ay isang malaking Quiapo. Lumaban ka, maaagawan ka. Lumaban ka para sa sarili mong survival hindi para sa labang alam mo namang lotlot ka. Pwede ka naman magconcede at sa susunod na laban sana ikaw naman ang winner. Dahil minsan ang mga nanlalaban natetegu na lang sa lipunan.

Matanda ka na. Alam mo na ang dapat mong gawin.

____________________

Photo by Denise Mattox via Flickr.

https://flic.kr/p/9awPZB

Tindahan ni Aling Yolly

San tayo? Dun sa masarap!

Sa araw araw na pagpapagod mo sa opisina, ang iniisip mo na lang parati ay kung anong oras ka na naman makakarating sa bahay. Sa mga may sariling bahay here in the Metro, iniisip mo na lang ano kayang ulam na daratnan mo? Bibigyan ka nito ng sigla na sana sinigang o tinola ang luto ni inay. Eh paano naman kung bumukod ka na ng bahay, ikaw pa rin pala ang mag-iisip ng lulutuin mo.

Sa mga nangungupahan naman maghahanap ka pa saan makakakain ng mura. Minsan yung lasa di na mahalaga. Laman tyan din yan, basta sng mahalaga ay busog ka man lang bago nawalan ng malay. Or kung petsa de peligro, tubig na lang at pumikit ka na lang ng matindi baka makalimot ka sa gutom, at sa panaginip ka na lang mabusog.

Sa mga officemates ko na nagrerent sa Makati, mejo nakakatipid naman sila sa byahe pero tinataga naman sa upa. Tapos kung saan saan lang napapakain ng mga putsu putsung meals, mairaos lang ang gutom. Buti na lang may nakadiscover ng tapsihan ni aling Yolly.

Nasa tapat lang ng Citiland sa may Dela Rosa/Buendia, patok na patok sa mga yuppies ang karinderyang ito. Sa umaga laundry sya pero sa gabi nagtatransform sa karinderya. At bukas sya sa lahat ng gustong kumain, except late night (mga 11PM siguro) at Sundays. Syempe kelangan din ni aling Yolly magpahinga. Buti nga di lasang sabon ang foods nila, or amoy ulam ang nilabhan nila. 

Mag-asawa ang may-ari nito. Inassume ko si aling Yolly yung name ni ate, pero baka minana lang nya yung pangalan ng store o baka name ng lola nila yun, I dunno. Basta alam ko masarap kumain dito. At mura pa. Winner talaga. Typical Filipino silog yung menu nila: may tapa, may daing na bangus belly (bestseller), may siningang na hipon o bangus, fried chicken, porkchop, adobong pusit, pancit bihon, at spicy tofu. So far, yan pa lang natry ko pero lahat winners in their own right. Sapat lang ang serving at minsan nagsesharing pa kami. Korek, dahil sadyang mga dukha kami nagagawa pa namin maghati hati sa bill; tig 80 PhP max siguro pero sulit na sulit ka na.

Nagkakayayaan kaming mag oofficemates dito pag stressed sa work, gusto magrelease ng konting sa paglafs ng something mesherep. Mejo maglalakad ka nga lang from office, mga 15-20 minutes from Rufino papunta dito. Tapos maglolongtable kami kahit nga 6 lang ang table dun. Masaya na kami. Busog. Napagchismisan si kuwan at yung ano ni kuwan2.

Pero after ng kainan, maghihiwa-hiwqlay na ng landas. Yung iba jan lang sa Citiland umuuwi kaya pahinga agad sila. Yung iba naman babyahe pa papuntang LRT Taft. Ako lang ang babyahe pa Edsa. Wala naman kasing northbound na mga officemates, iniwasan na nila ang sumpa ni Edsa kay nangupahan na sila sa Makati. Wala namang kaso pero naiisip ko lagi kahit masaya kayong magkakasama, uuwi ka pa rin mag-isa.

Tapos ngayon magkakaiba na kami ng mga teams and roles. Iba iba na ang uwi kahit pare parehas pa rin naman ng shift. Kanya kanyang overtime sa kanya kanyang kabusyhan. Namimiss ko na silang makasama ulit kumain. Kahit pa  uuwi rin ako mag-isa. Namimiss ko lang siguro yung pagsasamahan namin. Nasa iisang palapag lang ngunit walang makuhang oras na magkasama sama. Kinain na ba ng responsibilidad ang pagkakataon para sa amin?

Namimiss ko yung mga asaran at tawanan. Namimiss ko yung agawan sa ulam pero pagkakahiyaan sa tirang piraso. Namimiss ko yung spicy tofu. Namimiss ko si aling Yolly.

San tayo? Dun sa masaya....

Divine Dramedy

Laging bigo. Laging sawi sa pag-ibig. Minamalas, o kay sakit. May balat nga ba ako sa pwet? sabi ng Mojofly. Holds true hanggang ngayon. Hopelessly romantic ba talaga o hopeless lang?

Magdamag na yata ako nagmumukmok sa kwarto. Walang tubig. Walang pagkain. Eh di magsayaw na lang tayo choz. Pero seryoso wala naman akong gana kumain. Siguro liliit na tyan ko nyan. Wala rin akong tulog. Nakahiga lang at patuloy na sumasakit ang ulo. Kumakabog kabog ang dibdib na lalong dumadagdag sa sakit ng ulo. O may kumakatok ba sa pinto? Di ko na alam. Naghahalu halo na ang katotohanan at panaginip sa utak ko.

Bakit ako iniwan? Di ko maunawaan. Naging mabait naman ako ah. Mapagbigay sa kanya. Pati yung oras ko na pinagkakadamut damot sa iba maliban sa sarili ko ay ibinigay ko na sa kanya. Ngunit wala pa rin, di pa rin sapat yun. 327 missed calls ni walang sagot. Missed nga eh, paano magiging missed call yun kung nasagot di ba? Buti pa ang call namimiss, ako nganga.

Ang sakit talaga sa dibdib. Shett sobrang sakit. Parang di ako makahinga. Akkhhh. Hindi nga. Waahhh. Tulong. Asan ka na? Akkkhhhh.

Kadiliman.

Asan ako? Where na you, here na me. Pero where is here.

"Huy."

Mamaya na. Hinahanap ko pa ang sarili ko.

"Huy sabeh!"

Galit ka ba teh? Teka lang sabi. Ayyy wait, ikaw alam mo ba asan ako?

"Yiz mem. Nasa Netherworld ka na tih. Welcome!"

Potah ka. Nasa kwarto lang ako kanina nag-eemote. Wag mo nga ako inaano. Iba na lang.

"Oo nga maniwala ka. Imulat mo kasi ang mata mo!"

At biglang lumiwanag. Nasa kwarto pa nga rin ako. Echosera talaga yung voice over. I'm still here. Mejo umangat nga lang yung bed. Or bumaba ang kisame. Anyare?

"Lumulutang ka tih. At naririnig ko ang iniisip mo. Potah ka rin."

Omggg this cannot be! Wag mo sabihin?

"Yiz mem."

Pero marami pa akong pangarap. Gusto ko pa magpuntang London, Paris, Tokyo, at Binangonan.

"Boring don. Pero pwede naman tayo magtour if you want."

Go parang bet ko yan pero wait. Anyare sakin?

"Tegibells madam. Nakakamatay pala ang sobrang pag-eemote. I should know. Been there, done that."

Nakita ko na lang na nakahilata pa rin ang aking katawan habang hawak ang dibdib. Eto siguro yung nagsisikip ang dibdib ko. Akala ko tutubuan lang ako ng muscle ganern pero no. Tapos ang chakka ng mukha ko sa pagkangiwi. Parang nakasipa ang porma ng mga binti ko na di ko maintindihan ang ayos. At naninigas na. Pero seryoso, tegs na ba talaga ako?

"Yiz mem. Ulit ulit?"

Di kita kinakausap. Nag-iinternal monologue ako.

"Pero sabi ko nga dinig lahat ng thoughts dito sa Netherworld."

Bakit di ko marinig yung sayo?

"Di ka pa properly trained."

Kilala ko tong hitad na to. Mejo mabilog at smiling face na bex. Direk?

"Yiz mem."

Pero ang tagal mo nang patay?

"Mga ilang buwan lang matagal na agad? Saka pwede naman mag move on. Matagal ko na tinanggap sa sarili ko ito. Now I am at peace. Kaya ikaw kailangan din magmove on."

Pero ayoko. Alam mo ba yung three-month rule?

"Hindi sakin yung linyang yan pero bet ko ang movie na yan ni madam. Walang three-month rule dito. Wala nang konsepto ng time and space. Pwede tayo mag move forward at back or magstay lang dito sa moment na to. Would you like to have any last words?"

Ano papatayin mo ako sa sindak dito? You got the wrong Barbara. Saka ano yan double dead?

"I mean baka may lingering thoughts ka pa jan sa katawan mo na gusto mo habilinan. Although I would suggest kalimutan mo na sya. Shell lang yan ng past mo. Ang kasalukuyan naririto kasama ko, kausap ko."

Pwede ko ba ipossess muna katawan ko? Parang yung ginawa ni Patrick Swayze kay Whoopi Goldberg?

"Move on na teh. Alam mo naman acting actingan lang yon. Walang possessiong magaganap ngayon, bukas, at magpakailanman."

Eh bakit ikaw nandito?

"Ako ang iyong konsensya. Charot. Guide mo ako dito."

San mo ako dadalhin? Networking ba to? Di ako open minded. Wala na ba others jan?

"Wala na iba. Gusto mo ako palitan?"

Sana. Di ko naman bet mga pelikula mo eh. Actually mejo corny naman talaga.

"Narinig ko yun!"

Ayyy sorry. Paano ba i-off tong mind reading na to ha. Buset. Wala akong privacy.

"Potah ka. Aminin mo na kasi nagustuhan mo rin naman. Nanood ka nung Petrang Kabayo di ba at nakarelate ka!"

Naaya lang ako ng friends. Ok fine nakarelate ako sa sarcasm.

"See. Tapos nanood ka rin nung Private Benjamin."

Hoy hindi ahh. Napanood ko lang yun sa bus yun pati yung isa na kasama si Kris. Irita much. Ha ha ha.

"Eh yung kay Zanjoe. Uyyy gusto nya yun."

Haynako kung di pa si crush nagpumilit nun. Sayang nga eh. Na-turn-off tuloy ako kay crush after nun choz.

"Eh yung kasama si Lucky at Toni Gonzaga."

With friends ulet. Sayang lang di masyado naexplore ang concept.

"Eh di ikaw na. Di naman ako gumagawa ng indie film para may ipush na concept. Mag uusap lang ba tayo ng accomplishments ko o magbaback track ng mga accomplishments mo?"

Yung request ko nga kanina. Wala na bang ibang guide? Si Virgil?

"Shala! Busy sya ngayon. Saka may language barrier kayo."

Di ka ba marunong magtranslate?

"Yiz mem. Nagcrash course na ako ng Speaking in Tongues 101. Actually I can speak 17 languages pa lang ngayon."

Pak! Ayun naman pala eh. Baka marunong na magtagalog si Virgil.

"Offline pa ngayon ang Tagalog module so sorry di kayo magkakaintindihan."

Eh si Britney Spears na lang kaya. Avail ba sya?

"Gaga buhay pa sya."

Patay na yung career nya, di ba?

"Ewan ko sayo. Ako na lang. Ako na lang ulit."

Si Kuya Germs?

"Busy may production number silang pinapractice mamaya."

Wala na talaga?  Sige na nga.

"Napilitan? Ako na mag-aadjust para sayo."

O san na tayo gogora?

"First, kailangan mo matutunan mag navigate dito."

Wala ba instruction manual?

"Ako na nga. Halata ka. Ayaw mo sakin."

Hindi na. Ok na ako. Ok paano na?

"Pwede ka magfloat float lang. Pwede pataas. Pwede pababa. Pwede bumilis at bumagal. Pero dahan dahan ka lang baka mahulog ka bigla."

Kaya nga ako nandito kasi ambilis kong nahulog.

"Tama na hugot. Sabi ko nga dahan dahan lang."

Opo. Ayan pwede na ba?

"Fast learner check."

Pero sabi nila ambagal ko daw matuto. Bakit daw lagi na lang ako nauuto.

"Tama na sabi eh. Sa impyerno kita ihuhulog jan eh."

Kaya mo yun?

"Hindi. Si Lord lang ang pwede magjudge kung san nararapat ang isang kaluluwa."

Wow mejo deep na yata tong usapan.

"Well kung di ka magtitino, dun kita dadalhin sa rehab. At hindi yun crash course lang. Para pwedeng hanggang eternity ka matututo."

Ang harsh pero at least may forever pala talaga. Sige na po. San mo ba ako dadalhin?

"Meron ka bang any regrets sa buhay mo?"

Wala!

"Okay nung highschool ka."

Wala akong sinabi o inisip!

"Pero nagsusumigaw ang damdamin mo."

Unfair.  Paano tayo pupunta dun? Teleport?

"There's no such thing as teleport. Isang kathang isip ng siyensya para paniwalain ka na pwede ang lightspeed travel."

Pero paano ka ba makakalipat ng lugar o oras kung di sa teleport?

"Makakabalik ka dahil iisa lang naman ang time and space dahil lahat naroroon si Lord. Omnipresent sya remember? Kelangan mo lang puntahan ang isang punto nito. Parang bookmark. Isipin mo lang mabuti at madadala ka dun."

So pwede ba ako magfast forward sa future?

"Hindi dahil Sya lang ang maaari makakita nun. Parang flash lang sya ng pure light pag pinilit mo pumunta dun teh. Ano na, ikaw na ba ang babalik sa highschool? Kaya naman kita dalhin dun if you want. Nireview ko na ang files mo."

Parang di ko kaya.

"Taralets."

Taong 1995. Masipag pa ako mag-aral. Pero iniwan ako ng mga friends ko dahil gusto nila magfocus sa mga extracurriculars. Naging loner ako at weird.

"Pero naging focused ka sa mga passions mo sa buhay."

Di mo ba narinig naging friendless ako at antisocial at introverted. 

"Pero inborn ka nang ganyan. Kahit di ka nila iwan magiging ganyan ka pa rin."

Pero dahil dun naging tamad ako sa pag-aaral.

"Wag mo isisi sa friends mo bakit ka naging tamad. Sabi ko nga it was bound to happen anyway. At saka di ba nga naenjoy mo ang mga trips mo sa buhay. Yung smarts mo eh based sa arts."

Sayang. Sana pala nagfocus ako lalo dun kesa nagmumukmok sa present ko.

"Ehem. Past. Tense. Tegi ka na teh. Review lang to ng mga regrets mo para mas maaccept mo asan ba nakaturo ang moral compass mo at san ka dadalhin nito for all eternity."

Tinatakot moko Direk. Baka sa super south mo ako dalhin ha. Ok na pala ako sa forever rehab.

"Shut up ka na lang, let's move na."

Taong 2007. Meeting room. Nagtataasan kami ng boses ng boss ko. Paano naman hindi eh napaka incompetent sya.

"Naisip mo ba anong feeling kung ikaw nasa pwesto nya?"

Malamang I can do my job way better than him.

"Kaya mo mag manage ng tao habang nagrereview ng mga files at nagrereport sa manager nyo?"

Well, I think I'm more than qualified.

"Sure ka? Ano ba mga nagawa mo na?"

Well... Teka I'm not the one under investigation here. Sya. Incompetent sya.

"Look again. Kanino bang past ito? Yang boss mo na pinahirapan mo ng ilang taon ay hanggang sa ngayon masayang nabubuhay pa, kasama ang pamilya nya, at naggrow sya at natuto sa mga pahirap mo. Eh ikaw?"

Sige ipamukha mo pa na single ako since birth at single til death.

"Hindi yan ang issue."

Ok fine. I know mahirap akong makadeal dahil ang dami kong frustrations sa buhay. Di ako UP grad, di cum laude, di nga ako natanggap sa dream job ko.

"Remember nag ugat yan sa high school mo?"

Ok fine. Kung ininternalize ko ang loneliness ko dati you think I'll be more adjusted?

"Yiz mem. Naman."

Hindi rin siguro ako naging harsh sa mga tao sa paligid ko. I wouldn't think of them lesser than me but equals.

"See, now we're getting somewhere."

Somewhere na nga ba?

Taong 2008. Sa isang chatroom. Kausap ko sya at masaya kami nag uusap. Tapos tumigil. Taong 2009. Bumalik ulit at masaya ulit kaming nag uusap. Stop ulit. Taong 2010. Nagdedate na kami. Meet up once a month. Magkikita sa Greenbelt, at Mall of Asia, at Fairview, at Pasay. Tapos stop ulet. Di na nya ako pinapansin.

"Ano sa tingin mo nangyari?"

Di ko alam. Dahil asshole sya? Gusto ko magreach pero ayaw nya. Ang hirap hirap. Naghihintay. Umaasa.

"Naging super clingy ka kasi. Hello, may normal bang tao nagmimissed call ng 327 times? Pinaasa ka ba talaga nya?"

Well, wala naman kaming pinagkasunduan technically. Pero soulmates kami.

"Soulmates? Kung soulmates kayo bakit parang disconnected sa kaluluwa mo dito?"

Dahil di pa sya tegs kaya wala pa sya here. Pwede ba antay lang tayo ng konti. Wait lang ha.

"Sabi nya sayo chill lang kayo. No pressure. Pero ano ginawa mo? Pinressure mo sya."

Ok ako na. Natatakot ako iwan nya. Naenjoy naman namin yung companionship. Ayoko naman jowain talaga agad agad ano. Natatakot ako sa commitment.

"There is no fear in love. But perfect love casts out fear."

Ayyy may pagku-quote na naganap.

"Mahal mo ba talaga sya?"

Oo naman.

"Why?"

Love doesn't need reason. All you need is love.

"Baka naman mahal mo sya dahil lang sa atensyon na binigay nya?"

Mahal mo ba ako dahil pinapansin mo ako, o pinapansin mo ako dahil mahal mo ako?

"Very Claudinistic I love it."

Cheh ka. Ok makasarili siguro ako na hinahanap ko ang atensyon nya pero di yun rason para mahalin ko sya. Mahal ko sya dahil lang naramdaman ko na lang yun. Hindi dahil hiningi nya ito o sinabi nya. At kahit pigilan nya ako, mamahalin ko pa rin siguro sya.

"Very Roselle Nava. I love love love it.  Meron ka bang regrets na nakilala mo sya?"

Alam mo sa totoo lang hindi ko alam bakit dinala mo ako dito. Dahil I don't regret the very first  moment na nakilala ko sya at I won't ever regret na minamahal ko sya. Sorry, I mean minahal pala. Past. Tense.

"Tama naman ang tense. Ang tunay na pagmamahal hindi namamatay. So minamahal mo pa rin sya mula noon hanggang sa forever. Kahit sya ang dahilan ng pagkategs mo?"

Well, at least namatay ako nang may pagmamahal. Hindi man ito nasuklian pero at least ibinuhos ko ang akin, siksik, liglig, umaapaw.

"And world peace. Winner ka teh. Gusto mo ba makita anong nangyari sa kanya sa future?"

Akala ko ba bawal? Akala ko flashlight lang makikita ko dun?

"Pure light. Wala si Jessie J dito teh. Pinaalam ko na kay Lord at sabi nya pwede ka daw mag sneak peak."

Really? Gora. Baka may jowa na syang iba. Baka masaktan lang lalo ako.

"Gaga di ka na masasaktan. Patay ka na. Isaksak mo mga yan sa kokote mo!"

Sorry na. Sorry na. Tara na.

"Kapit ka lang sakin mabuti ha. Baka maligaw ka."

At nalunod ako sa liwanag. Dahan dahang pumupusyaw ang sinag at tuluyan nang maaaninag ang iba't ibang hugis at kulay. May mga kurtina. At bintana. May laptop at electric fan. Parang familiar place. Nasa kwarto ko ako.

Kanina lang kasama ko si Direk pero nalost na sya. Eto ba ang future? Parang past ko to. Past tense na ako di ba? Unless....

May pulso! Omggg I'm alive! May kumakatok sa pinto.

Bukas ang pinto! Di naman nila binubuksan. Bukas sabi ang pinto! Di ako marinig?

"Bukas yan!"

"Por Dios por Santo. Nag aalala kami sayo. Akala namin nasa galaan ka kaya walang naghahanap sayo dito. Kumain ka na ba?"

Parang gutom na nga ako eh. Anong food ba jan?

"Bakit tinitignan mo lang ako ng ganyan? Di ko alam ano iniisip mo. Bumaba ka na jan at kakain na tayo ng dinner para makapagvitamins ka na rin. Namumutla ka na."

"Thanks Ma. Love mo ako di ba? Mamimiss mo ba ako pag nawala ako?"

"Lintek ka. Wag ka nga mag salita ng ganyan. Bumaba ka na. Love you."

Wala pa ring message sa phone. Dedma na. Ako naman ang worried anyare sa kanya. Baka nategi na pala sya nang di ko man lang nalalaman pero wag naman sana.

Parang totoo yung mga nangyari kanina. Isang mahabang dream sequence na mahihiya sa akin si Lav Diaz. Paano kung nadeds talaga ako? May makakamiss kaya sa akin? Pero mabuti pa siguro mamatay na ako ngayon kesa mabuhay nang wala sya. Choz lang. Pero namiss ko tuloy si Direk.

Parang ang daming realizations. Hindi ko alam kung madadigest ko lahat yun. Focus on my strengths rather than my frustrations. Treat everyone with respect. At love unconditionally. Ang dami ko natutunan pwede na akong mamatay. Joke lang, Lord.

Kung panaginip lang lahat yun sana naman nagkatuluyan man lang kami kahit sa panaginip. Pero paano magkakatotoo ang pangarap kung di ka magsusumikap. Tatawag ulit ako kahit 327 times pang missed calls. Effort kung effort. Malay mo minsan magbunga ang efforts.

Ringing....

____________________

Photo by YUKIHAL via Flickr. https://flic.kr/p/nQwyk3

Crosspost from Wattpad here. http://my.w.tt/UiNb/oClyw9llUt

Pagasaness

Heto na naman nag-e-emote ako. Pinaasa nang paulit-ulit. Sabi nya hindi daw sya magpapaasa. Sabi nya laging nanjan lang sya. Mga pangako ng mga paasa. Putang ina!

Hindi ako magsosorry sa foul language. Pero kung first time mo mababasa tong blog ko, sorry po. Putang ina po. Ok ka na? Well ako hindi pa. Quits lang.

Actually wala pa namang finality. Hinihintay ko pa pero lahat ng clues nakaturo na dun. Paasa. Atsaka kelan pa nagkaron ng closure sa mga paasa? Dapat jan sinusunog ang tulay, kasama silang lahat actually. Pero hindi naman ako arsonista. Hayaan ko na lang si karma makahanap ng kerosene at posporo.

Di ko alam kung ano masakit, etong umasa na naman o yung magreminisce ng lahat ng paasa sa buhay ko? Tendency ko kasi pag nasasaktan ako ay alalahanin kung sino yung mas masakit ang ginawa sakin. Para may ranking ng pain ganyan. Pakisampal na lang ulit ako sakaling makasalubong mo ako sa kanto. Mas matatanggap ko pa yata yung ganyang pain kesa ganitong patuloy na nagpapakatanga.

Mabuti na lang talaga wala akong suicidal tendencies. Baka yung pain 10/10 nategi na talaga ako, pero no. Naalala ko pa na binabaybay ko ang tulay ng Guadalupe that time. Madaling araw, pasado alas tres ata yun. Sumilip ako at napag-isipan ko agad-agad na nakakahiya mamatay sa ilog Pasig. Kaya nag emote na lang sa pag lip sync sabay sa aking emo playlist. Kahit puro breakup songs ito at least nauplift ang mababa pa sa putik na feelings ko.

Gaya ngayon pumeplay ang Jackson 5 ng I Want You Back. Seryoso, I want you back, but you ruined it. Kahit pa gusto ko, di naman lahat ng gusto nasusunod. Tayo'y pawang mga utu-uto sa tadhana. Ang mga stars gabay lang daw; pero tandaan mo: sa umaga walang stars. Kaya nagkakanda leche leche tayo sa free will na yan.

Lord, nagpakabait naman po ako di ba? Bakit po pagsubok na naman? Quotang quota  na ako sa mga paasa. Siguro kaya Niyo lang ako binubuhay physically kahit murder na murder na ako emotionally dahil alam Mong malaki ang paniniwala ko sa pag-asa. Na bukas may darating para sa akin, para sa lahat, na magtatama ng mga mali sa buhay natin. Sige po go lang push. Aasa na naman ako. Mawala na lahat sa akin wag lang itong pag-asa.

PS. Infer ambilis ko magsulat pag galit/nasasaktan. Pain pa more?

_____________________

Photo by Andrey Nelepa via Flickr.

Crayola Zobel

Mula pa lang nung elementary days gustung gusto ko na ng maraming colors. Naaalala ko pa na naiinggit ako dun sa bestfriend ko kasi ibinibili sya ng mama nya nung 64 colors na crayola. Di ko alam saan ko gagamitin lahat pero gusto ko lang. Tititignan ko lang, pagmamasdan ang isang makulay na mundo. 

Since mahirap lang kami nagtyaga na ako sa 8 colors. Di naman ako nagreklamo kasi nagagamit ko naman lahat yan. Lalo na yung black yata. Di ko rin alam bakit may mga coloring books pa na nagpapacolor ng black eh di sana sinama na rin sa printing ng black ink yun di ba. Habang lumelevel up ng baitang sa elementary ay nadadagdagan naman yung set ng colors ko. Nakakabili na kami ng 16 colors, at sa wakas nabigyan ako ng pagkakataon makagamit ng pink at white. Lumipas uli ilang baitang hanggang sa umabot din ako sa 24 colors. Mga 40 colors short pa rin sa wishlist ko pero chuchoosy pa ba ako?

Ngayong may trabaho na ako, di pa rin ako makabili. Actually 200 paysows lang naman sila. Kaso di naman ako makadecide kung anong brand ang gusto ko. Maging Crayola pa rin ba at loyalista na pangmasa o magpaka sushal at mag Faber Castell? Choz lang. Kuripot lang talaga ako. Saka na lang ako bibili pag may SM Bonus equivalent na choz. 

Nauso naman ngayon ang adult coloring books, pati apps gaya ng Colorfy sa mobile kung barat ka ng taon na walang pambili ng crayola. Yung designs come in different shapes: florals, mandalas, animals, famous paintings, at kung anu ano pang paandar. Nakakarelax daw kasi mag color sabi nila. Eh bakit ako naiistress? Feeling ko kasi dapat may special pattern din ako sa pagkukulay at di ako happy pag di ko pinlano nang maayos san ko pupunan nang ganito at ganyan. Coloring should be artistic, pwedeng abstract and random or detailed and elegant. Pero paano kung lahat na lang random? Artistic pa rin naman pero ewan ko jan sa lion mong kulay pink at green.

Paano kung mapudpod na ang crayons? Mas maganda kasing tingnan yung buo pa sila at matulis. Pero kung nangangalahati na minsan gusto na agad pabili kay mommy ng panibagong box. Yung pudpod sinasantabi na lang, nakatambak sa sulok na inaalikabok. Dahil kahit gaano pa kakulay ang mundo mo pag napaglumaan mo na ang silbi mo, maghahanap din sila ng bago, ng buo, ng matulis. May nag aampon ba ng lumang crayons?

____________________
Photo by Carrie Barbash via Flickr.

Tula Jours

Ako'y tutula, makatang makata.

Ako'y uupo, tapos na po.

Magmula pa noong elementary school days, alam ko nang hate ko ang tula. Hindi kasi ako makapagsulat nang may tugma dun sa mga composition notebooks. Kahit anong gawin ko, nagmumukhang pilit at korni ang aking akda.

Napasugod kami ni Jhen sa Ayala Triangle nitong Huwebes lang dahil sa Open Mic session. Teka mommy, what's open mic ba? Yun yung may mic tapos people will like make salita in front to say any topic. At dahil poetry reading ito, I expected the likes of Francisco Balagtas, Geoffrey Chaucer, Robert Browning, or Mark Logan. But no. Hugutan pala ito. Wala ngang tugma karamihan ng nga lumahok. Mga sawing humihiyaw ng kanilang mga poot sa mga nang-iwan at nagpaasa. Wala naman sigurong maiiwan at aasa kung walang nagpahintay at nagpaasa. Sabi nga ni Ted Failon, walang manloloko kung walang magpapaloko. Hoy, gising!

Well, hindi naman sa binabash ko ang sining na ito. In fact, nainspire pa nga ako eh. Kung ganito lang pala ang poetry ngayon, matagal na pala akong makata. Kayang kaya ko rin ang ginawa nila. Magsusulat din ako. Di ko lang sure kung kaya ko basahin in front of the madlang people yah know pero I know there was a time na nagtangka akong magparej at basahin ang isang blog ko sa open mic sesh. But no. Let us leave the night sa mga nasasaktan at di pa nagmumove on. (Wow ha, lakas magsalita kala mo madaling makamove on. Alam mo ba ang three-year rule? Choz)

Ngunit paano ako magsusulat kung walang magbibigay meaning in my life, you're the inspiration. Sino ba ang aking muse?

ME: Sino ba pwedeng maging muse?

ME2: Anong tagalog ng muse?

ME: Ewan ko. Myus ganyan?

ME2: Lakambini o paraluman na lang sana.

ME: Eh di ikaw na Google translate.

ME2: Ok sino na lang kilala mong muse sa literature?

ME: Ayyy graded recitation? Di ako nainform. Di ako nagreview.

ME2: Answer the question, are you packing my hasban?!

ME: May sapi ka na naman ni Terry.

ME2: Wag mo akong ma-Terry Terry! Enumerate muses in literature.

ME: Ok meym. Si Pia Wurtzbach.

ME2: Hindi sya muse. Saka pang classroom officer yang context mo ng muse. At saka Miss U sya. Saka contemporary din sya, gusto ko classical.

ME: Ayyy may ganyang requirement pala.  Si Melpomene. Sushal di ba.

ME2: Muse of Tragedy. Umayos ka kungdi saksakin na kita. Next.

ME: May pagbabanta. Akala ko isa lang?

ME2: At least 2.

ME: Kulang kulang ang panuto mo. Si Thalia?

ME2: Muse of?

ME: Akala ko ikaw na magfifill-in the blanks.

ME2: Muse of?!

ME: Muse of Telenovelas.

ME2: Bagay ka jan. Maraming internal monologues.

Sorry nadistract lang ako. Nag-iisip isip lang. Nakipagchikkahan with myself pero I'm good na. Going back. Sino nga ba ang aking muse? Ang aking inspiration? Para kanino ka fumifeelings? Gusto ko kasi pag nagsulat na ako yung damang dama ko ang sinusulat ko.

Pero kailangan ba lahat ng sinusulat na tula ay malungkot at bitter? Hindi ba pwedeng masaya naman? Yung makakapag-inspire ka rin ng positive vibes sa ibang tao.

Malay mo nanjan lang sya sa tabi tabi. Naghihintay. Nanunuod. Nagbabasa. Nakikiramdam. Lumapit ka na at bigyang sigla ang aking nahihimbing na diwa, paagusing muli ang nagsebong ilog ng sanlaksang emosyon. Narito lang ako, o aking paraluman. Maghihintay. Aasa.

____________________

Photo by Sourodeep via Flickr.

https://flic.kr/p/bWfnKZ