Am I MIA?

I miss blogging. Miss mo ba ako? I haven’t written in the last 48 years na yata (9 or 10 months in straightie years) hindi dahil wala na ako maisulat kung hindi wala na akong drive para magsulat. Mabuti pa kung broken-hearted ako eh napakadali maglabas ng sama ng loob akala mo pinainom mo ng pampurga, taeng tae sa emosyon. Jusko walang drama ngayon si Jonathan. At dahil dyan wala na ako masabi kahit mema lang. Silence. Na-shutup lang ako habang maingay na umiikot ang mundo. Yung tipong may maiisip ako na uyyy magandang topic to pero walang nitro para ipagpatuloy ko isulat ito.

Bakit pa nga ba ako magbablog? Dahil ba pinauso ulit ni Mocha Uson kahit technically di naman sya nagbablog at makamandag na fake news lamang ang kaniyang ipinagbubureche. (Bumalik ka na lang sa pagbukaka teh at baka mapacha pa’delante pa kita). Ang gusto ko lang naman talaga ay marinig at pakinggan. Ngunit dahil wala ako kahit piso para makausap, nagpepretend lang akong may bumabasa nito at nakikinig sa akin. Sagot ka naman fren please. Malungkot mag-isa pero masaya magpanggap na may concerned sayo.

These past couple of days I just feel tired kahit wala akong ginagawa masyado sa work. Hindi naman sa tamad ako, tinatamad ako. There’s a difference. Yung task ko na pwede matapos sana in 45-75 minutes pinapaabot ko ng isang araw. Kung may AHT QA kami malamang PIP na ako. (That’s a mouthful of abbreviations pero keep up with the program na lang aling Oprah) Alam ko naman kaya ko gawin agad para mas marami ako matapos. Wala lang talaga dun yung drive. Ang utak ko ay tumatakbo sa emosyon. Hindi ako robot na isang pindot lang tapos na ang trabaho; kailangan ko nito bilang baterya. 

May nagtanong sakin dati bakit daw ba pagod ako kung lagi naman ako nakaupo. Akala yata nya pahinga lang yung nakaupo ka. Mag-iisip ka rin, at mas nakakapagod mag-isip pag wala kang maisip. Parang pinipiga mo yung last patak ng alak sa bote. Parang nagsalsal ka ng ideya pero nangalay ka lang wala pa rin lumabas. Pagod ako dahil wala ako maisip, wala ako maisip dahil pagod ako. Vicious cycle.

Kahit papaano ay nilabasan ako ngayon. Mga ilang araw na rin itong nakadraft. Nais kong bumalik ang aking sigla. Sana mainlab uli ako at masaktan. Choz lang, gusto ko lang ng makausap sa ganitong level. Pero Lord, gusto ko rin mainlab, separately. Lord naman, I am jowable hahah.

Miss mo na ba ako? 

Miss Vangie!

____________________

Photo by maindo007 via Flickr.

https://flic.kr/p/ctLSXf

Kwarto

Magpapaalam na sayo ang aking kwarto

Na punung-puno ng galit at damit

Magdodownsize na kami ng bahay dahil kukunin na ng isang tito ko ang share nya sa bahay. Ang weird nga kasi may bahay na sila sa Houston pati sa Davao pero bet pa rin talaga nya ng masisiksikan sa Maynila. Wala kami magawa dahil bunso daw sya... yung paniniwala ng mga matatanda na bahay daw dapat ang mana ng bunso or something to that effect.

Anyway, tinamaan ang dalawang kwarto kasama sa akin sa mga madedemolish pag natuloy na ang hatian ng bahay. Nag undergo ng renovations ang bahay recently at ako'y naglipat na sa smaller room na kashare ko sa kapatid ko, pawang plywood lang ang pagitan namin. Well meron naman visual privacy pero not audio so kung gagawa ako ng himala, kelangan muted.

Wala namang aberya sa paglilipat ng gamit. Nakakalungkot lang na sa loob ng sampung taon ko ginamit na silid yun. Siguro dapat na rin kasi di ko naman nililinis yun pero naimmunize na yata ako sa alikabok nun, actually minahal ko na bawat butil ng alikabok dun choz. Bawat libro at damit at abubot pawang napakabigat buhatin dahil may dala silang mga alaala kung paano at saan ko sila ipinatong. May mga ilan ding nakalimutan na sa panahon, may picture pala ako na ganyan, may keychain sa kung saan probinsya, mga bagay na nilamon na ng sapot at dumi. Like yucks, I don't know if I'm bringing them pa ha choz.

Ngayon eto nasa half-room na ako. Mas maliit ang kama ko dahil di kasya yung dati kong kama. Ok lang naman kasi di naman ako sanay talaga matulog ng may katabi. May half-window din ako, half lang kasi yung isang half nandun sa side ng kapatid ko. Actually, lahat ng bintana nasa kanya, pati ba naman kalahati nito kinuha pa. Parang gusto ko magbutas ng pader para may fresh air mag-isip. Di ko akalain pati pala kwarto pwede ka magkaroon ng sepanx.

Since nasa topic na rin tayo ng lipatan, parang nais ko na rin bumukod ng bahay. Condo talaga ang gusto ko, yung para sa akin lang. Damot ano? Nakakatakot mag-isa nga lang pero ang tanda ko na, nakakahiya naman na di pa rin ako independent. At sanay na rin naman ako mag-isa emotionally, bakit di ko pa itry idetach ang sarili ko sa bahay na to physically.

Di ko na kayang mabuhay sa kahapon.

Kaya mula ngayon, mula ngayon....

ps. I'm semi-emotional right now. Refresh lang muna ako sa pagsusulat bago ako bumongga ng word vomit. Pro-tip: wag kayo masyado mag-adik sa Sugarfree, nakamamatay. Ang sakit sakit na bes eh.

____________________
Photo by Ken Bosma via Flickr.

Cubao Fastlane

 

I'm afraid of Cubao. And I don't know why. Alam mo yung feeling na minsan nakakainis yung isang tao kahit wala syang ginagawa sayo. Parang ganun, palitan mo lang yung inis ng takot at si Chona ng Cubao. Nakakatakot ang Cubao. Para sa akin, at least. Sa aking pakiramdam ay mahoholdup ako sa Cubao anytime. Kahit umaga at maraming tao, o gabi at maliwanag. Yan ang sinasabi ko sa sarili ko at sa mga nagtatanong bakit ayaw ko sa Cubao.

Hindi naman sa matapobre ako or something. Hello, pobre din ako pero iba talaga ang feeling ko sa kanya. May mga magaganda naman kaming pinagsamahan pero baka hanggang dito na lang. Pero minsan di mo maiiwasan tatawagin ka nya sa kanyang kandungan.

Noong bata ako dinadala kami ni mama sa Fiesta Carnival. Nakapanood pa nga ako ng Christmas show sa COD, although wala akong idea anong kwento nun basta mukhang masaya sya. Pag namimili kami ng school supplies, sa National Bookstore sa Cubao kami pumupunta.

Ngunit ang Fiesta Carnival noon ay Shopwise na ngayon. Ang Christmas show nasa Greenhills na. Ang mga books ko sa Fully Booked or Power Books ko na lang hinahanap ngayon. Wala nang babalikan ang nakababatang sarili ko sa Cubao.

Sa Cubao ko rin naman nakakasama ang ilang kaibigan ko para mag-inuman at magvideoke. Sa Cubao ko rin mineet ang first ever hook up ko hahah.

Hindi na kami ng vivideoke at umiinom sa Cubao dahil you know life, we felt too old for that na at may sari sarili na kaming kabusyhan sa trabaho at buhay. Nagkikita pa rin kami para magfoodtrip na lang dahil mas masarap ito kesa magsunog ng atay at pera. At hindi na ulit ako nakipaghook up dahil natakot na ako mainjan muli. Wala nang babalikan ang nakababatang sarili ko sa Cubao.

Sa Cubao parang last year lang nang may nagdala sa akin palibot sa mga kainan at mall. Sinabi kong ok lang naman basta kasama ko sya; kumain sa Cafe Maria Jerica (na pinilit kong sulitin ang buffet), naglaro ng uno stacko sa Appraisery sa Cubao X, nagmass sa Ali Mall, at nagshopping sa ukay ukay sa Farmers. Masaya at nakalimot ako ng takot at pangamba.

Ngunit di na nya ako kinakausap. Walang restaurant o turo turo akong kayang puntahan na di ko malalasahan ang pait ng alaala. Walang tawanan at musika na papawi sa kalungkutang nadarama ko sa paglakad sa mga kalsada sa loob ng Cubao X. Walang hiling na natupad na makita syang muli. Wala na akong babalikan sa Cubao.

At sa kakatwang pagkakataon ay tinawag nya muli ako sa kanyang kandungan. Sa Gateway kami nagsama sama ng ilang kaibigan para manood ng sine, dahil dito na ang midpoint namin kung saan available ang movieng Sakaling Hindi Makarating; kumain sa Mister Kabab, na ikinatuwa dahil may new food akong nasubukan; uminom ng Irish coffe sa Cab Cafe (sabi ni ateng cashier may lehkor daw yun at mejo nagbuffer pa ako bago ko nagets yung sinasabi nya); at uminom  ng craft beer sa Fred's Revolucion. Sa aking pakiramdam ay unti unting nagwawarm up muli ako sa Cubao. Pero sa pagsulyap ko sa Appraisery parang nanumbalik ang mga emosyon, ang mga paghahanap at paghihintay ko na walang sagot. Gusto ko pa maglasheng pero mejo mahal kasi ang craft beer--180 PhP mygass?! Putangina naman Bash, bakit ba ang tigas tigas mo?!

Mabuti na lang nagpasya lumipat ng Starlites ang mga kasama ko for more booze and videoke. Gusto kong magwala din at salinan ng excitement ang kakulangan na nadarama ko. Ngunit wala akong lakas ng loob. Bakit walang lumalandi sa akin ngayon sa punto ng aking kahinaan? Panget ba ako, kapalit palit ba ako? Wish ko lang nasa level ako ni Liza, male version of course, pero pang chuwariwaps lang ako. I would never be kahit second rate, hanggang trying hard lang.  Tinapos namin ang gabi sa session ng lugaw. I have high expectations for lugaw, you know. Lugaw lang sa akin sapat na, laman tyan at di ako iiwan. Baka may pag-asa pang balikan ko ang Cubao.

Ang Cubao para sa akin ay parang kape--minsan bitter, minsan sweet, minsan life. Minsan masaya, minsan malungkot. Pagpapasyahan ko lang kung daraanan ko lang, iiwasan, o tatambayan ko for the rest of my life. Ngunit ang mga byaheng fastlane paabante ay pawang puno at siksikan at wala nang puwang para sa akin.

____________________

Photo by Mark Sherwin Manansala via Flickr.

Titanap

 

Na-titanap ang tita kong balikbayan at di pa rin sya natatagpuan. Kasalukuyan syang nasa poder ng mga pinsan nyang tita ko sa father side at malamang busy mag mahjjong o mamili ng tela sa Divisoria or something. Ewan ko. At isa ring ezcuse para magblog ako dahil di nagkasya sa 140 characters ang titanap punchline ko sana. Tita, asan ka na? Ubos na ang chocolates.

Auntie actually ang tawag ko sa kanya, kasi it's more sushal pakinggan kesa tita. Kakaluwas lang nya from Sheekahgo you know, from Ilinoise yah know. Edad 80 yata or something at every year naman nakakaluwas sya para mag medical mission with her amiga doctores. Anyway namimiss ko sya pero kapag nandito sya parang may machine gun ganyan.

Kung titas of Manila are like awkward and manang state of mind, titas of America be like "kaya kayo di umaasenso kasi ang tatamad nyo. Pumunta ka sa America, mag aral ka don!"

But I don't wanna Auntie! Mamamatay ako! There's like no adobo and kare kare and sinigang there. Actually I don't know pero kebs makadahilan. I don't see myself sa ibang bansa. Pwede tourist lang siguro, pero manirahan dun? Mamamatay ako! Wala si crush/es dun. At di ko yata bet ang mga afam. Basta mamamatay ako. At like trenta na mag-aaral pa ulit? Ayoko na. Di pa nga ako quota sa life lessons, aral pa more? No! Mamamatay ako.

Tapos yung presidente nyo parang walang pinagkaiba sa presidente dito. Kayo na ng gumagaya sa Pinas. Kahit bulok dito feeling ko di ko pa oras ma-EJK.

Anyway tita, kung nasan ka man, umuwi ka muna dito sa bahay. Magrefill ka muna ng chocolates. Saka natin pag-usapan ang Chicago.

Cue: You're the meaning in my life. You're the inspiration.

____________________

Photo by Mario Güldenhaupt via Flickr.

DD Iced Coffee

What's the difference between ice-blended coffee and espresso blend?

"Hot po eto."

Bakit kasi blend tawag nyo? One iced coffee. Large.

Tumambay muna ako habang nagchacharge ng phone sa sulok malapit sa pinto. Yung bakanteng store sa walkway sa second level ng Dela Rosa Carpark paglingon ko humaba na ang pila. Sabi nila hindi na daw sya "pasalubong ng bayan." Umagaw na sa market at trono ang Krispy Kreme at J.Co.

May promo pala ng combo ng donut at coffee. Sayang pero ok lang, di pa naman ako gutom. Yung mga bumibili halos copy paste ng order sa nasa unahan nya, "choco butternut." Mabenta pa rin sya. Or bestseller pa rin rather. I like it pero nasa iba yata ang puso ko.

Black raspberry filled. May nakakaalala pa kaya nun? Favorite ko yun. If I have to replay episodes of my childhood, yun yata yung namimili kami ng babaunin sa field trip. Dalawang blackraspberry-filled donuts for me. Phased out na yata sya. Buti pa yung Bavarian, Boston Kreme, at Choco Butternut nakasurvive sa agos ng panahon. Ngunit si Dunkin Donut mananatili sa aking alaala. Ang dating pasalubong ng bayan sa aking gunita mananatiling paboritong baon.

Ipagpatawad napasenti ako sa playlist nilang hugot sa alternative rock ng 90s at 00s. At ngayon, si Charlie Puth na ang pineplay nila at paubos na rin ang iced coffee. Maraming salamat sa mga alaala. Babalik ako promise. You're only one call away.

Lakad/Hakbang/Takbo

Lakad. Hakbang. Takbo.

Di malaman saan patungo. Mga paa'ng hindi mapakali, hindi mapirmi. Nais lang kumilos dahil ayaw tumigil, maghintay, maiwan. Ano nga ba'ng hinahanap sa lugar na ito? Hanggang ngayon, hinahanap pa ang sarili? Dahil kung alam mo kung sino ka marahil alam mo na rin saan ka tutungo. Sa lugar na ikaw ang hinahanap at inaantay, sa lugar na magpapasigla ng puso'ng pagod.

Ngunit wala kaya't patuloy ka'ng lalakad paalis. Tatakbo sa takot ng kawalan at pag-iisa; sa takot maiwan muli.

Lakad. Hakbang. Takbo.

Sa paghangos mo nalagpasan mo na pala ang hinahanap mo: ang sarili mo'ng kuntento, isang pusong payapa, isang pag-ibig na lumalapit nang kusa. Kung natuto ka lang sanang tumigil at maghintay.

Tatakbo ka pa ba?

The Elder Scrolls: 34

 

Nasa bingo ka na ba?

Pwede lotto muna? Yung megalotto pa para todo na sa bracket. Josko kaka trenta kwatro ko pa lang iniisip ko na agad ang digits.

Does age matter?

Nung mejo bata pa ako ng konti--a few weeks ago ganyan--iniisip ko lagi na ang para sa akin ay dapat older bilang childish ako, para man lang macompensate sa maturity. Yung tipong mag-aaruga sa akin at gagabay. Guardian lang ang peg. Pero mukhang walang katuparan ito. Ang tanda ko na para patulan ng mas matanda sa akin. At kung may magkakagusto man sa akin, nasa senior citizen level na siguro.

At ngayong nasa edad na ako (di ko na uulitin dahil mejo masakit tanggapin choz) parang nafoforce na ako mag mature dahil sa natural order. Growing up is an option daw pero sa ngayon parang wala na akong choice but to comply. Nakakahiya naman sigurong damulag ka na pero isip bata pa rin.

Like sa office, I am given supervisory role, kahit mejo labag sa umpisa sa aking code of ethics dahil naniniwala akong ako ay born individual contributor as opposed bilang people developer. But it's a challenge I'm willing to take. Fighting spirit y'all! Work in progress but I know I'll get there soon. Ano pa't may maximizer akong strength sabi ni Gallup, kung di ko naman magagamit sa aking nasasakupan. Feeling ko sabog pa kami as a team dahil sabog pa rin ako maglead pero pinaplantsa naman natun ang mga gusot. Go for stable to capable to optimized. Saka na ang plans for gen4.

Sa aspetong pag-ibig naman, feeling ko hindi pa rin talaga ako matured. Yung tipong parang highschool pa rin ako mafall; sa mga taong nagpapakita lang ng kaunting atensyon ay humaling na humaling na ako. Ok, I feel like an attention-whore. Gusto ko sa akin lang makikipag-usap. Clingy much? Kasi kung magkakaroon man tayo ng deal, dapat exclusive ang usapan. Di yung tipong kadate kita pero may tatlong tao kang kachat. Eenie, meenie, mynie mo lang? Di naman sa magbabawal akong makipag-usap ka sa iba, pwede namang maging open. Wag lang yung usapang gaguhan.

At dahil jan ayoko ng mas bata. Well, pwede naman up to minus 4 years siguro sa akin, pero ideal yung my age up to plus 4. Feeling ko kasi pag mga bata nakikipaglaro pa. Well, meron ngang nasa kwarenta na pero puro laro pa rin ang gusto. Fling dito, sex diyan. Kayo na ang bachelors. Basta play safe.

Pero nakakagulat din makakilala ng mga batang mature na mag isip sa edad nila. Nakakahiya sa kanila sa totoo lang. Marunong na sila mamuhay independently. Samantalang ako ang alam ko lang na gawaing bahay ay magsaing ng kanin (without using rice cooker mind you) at maghugas ng pinggan. Pag bumukod na ako, siguro de lata ang papatay sa akin, or yung chemicals at cholesterol content nila. 

Going back sa mga young matured ones, I've met at least two people. Sila yung ngayon pa lang marunong na mag invest para sa future nila. Yung isa naghuhulog na para sa condo nila ng jowa nya para sa settling down. 21 nagsesettle down na? Mygass nung edad ko nyan nasa college pa ako. Yung isa naman ang nagturo sa akin paano magmove on.

Minsan kasi hopia ka sa buhay. Feeling mo yung taong nakilala mo sya na ang forever. Tapos iiwan ka lang sa ere ng walang paramdam. Asan ka na ngayon? Nasa stratosphere kasi ginusto mo yan. Umasa ka. Pero sabi ni young one, mahigit 90% (di ko alam san nya hinugot ang statistics) ng mang iiwan sayo ay aalis na lang nang walang pasabi. Walang closure kasi wala naman silang ininvest na feelings. Bato lang talaga sila. Yung nasa 10% naman nagparamdam naman kaso sa text lang idinaan ang breakup. Yung feelings mo piso lang ang halaga. Wala ka na magagawa. Move on na lang. Nawa'y sa susunod wiser ka na. Wag na tatanga tanga.

Kaya sa life dapat matuto ka talaga mag mature. Kung di kakainin ka ng buo. Sabi nga ni Carmi Martin, ang buhay ay isang malaking Quiapo. Lumaban ka, maaagawan ka. Lumaban ka para sa sarili mong survival hindi para sa labang alam mo namang lotlot ka. Pwede ka naman magconcede at sa susunod na laban sana ikaw naman ang winner. Dahil minsan ang mga nanlalaban natetegu na lang sa lipunan.

Matanda ka na. Alam mo na ang dapat mong gawin.

____________________

Photo by Denise Mattox via Flickr.

https://flic.kr/p/9awPZB

Tindahan ni Aling Yolly

San tayo? Dun sa masarap!

Sa araw araw na pagpapagod mo sa opisina, ang iniisip mo na lang parati ay kung anong oras ka na naman makakarating sa bahay. Sa mga may sariling bahay here in the Metro, iniisip mo na lang ano kayang ulam na daratnan mo? Bibigyan ka nito ng sigla na sana sinigang o tinola ang luto ni inay. Eh paano naman kung bumukod ka na ng bahay, ikaw pa rin pala ang mag-iisip ng lulutuin mo.

Sa mga nangungupahan naman maghahanap ka pa saan makakakain ng mura. Minsan yung lasa di na mahalaga. Laman tyan din yan, basta sng mahalaga ay busog ka man lang bago nawalan ng malay. Or kung petsa de peligro, tubig na lang at pumikit ka na lang ng matindi baka makalimot ka sa gutom, at sa panaginip ka na lang mabusog.

Sa mga officemates ko na nagrerent sa Makati, mejo nakakatipid naman sila sa byahe pero tinataga naman sa upa. Tapos kung saan saan lang napapakain ng mga putsu putsung meals, mairaos lang ang gutom. Buti na lang may nakadiscover ng tapsihan ni aling Yolly.

Nasa tapat lang ng Citiland sa may Dela Rosa/Buendia, patok na patok sa mga yuppies ang karinderyang ito. Sa umaga laundry sya pero sa gabi nagtatransform sa karinderya. At bukas sya sa lahat ng gustong kumain, except late night (mga 11PM siguro) at Sundays. Syempe kelangan din ni aling Yolly magpahinga. Buti nga di lasang sabon ang foods nila, or amoy ulam ang nilabhan nila. 

Mag-asawa ang may-ari nito. Inassume ko si aling Yolly yung name ni ate, pero baka minana lang nya yung pangalan ng store o baka name ng lola nila yun, I dunno. Basta alam ko masarap kumain dito. At mura pa. Winner talaga. Typical Filipino silog yung menu nila: may tapa, may daing na bangus belly (bestseller), may siningang na hipon o bangus, fried chicken, porkchop, adobong pusit, pancit bihon, at spicy tofu. So far, yan pa lang natry ko pero lahat winners in their own right. Sapat lang ang serving at minsan nagsesharing pa kami. Korek, dahil sadyang mga dukha kami nagagawa pa namin maghati hati sa bill; tig 80 PhP max siguro pero sulit na sulit ka na.

Nagkakayayaan kaming mag oofficemates dito pag stressed sa work, gusto magrelease ng konting sa paglafs ng something mesherep. Mejo maglalakad ka nga lang from office, mga 15-20 minutes from Rufino papunta dito. Tapos maglolongtable kami kahit nga 6 lang ang table dun. Masaya na kami. Busog. Napagchismisan si kuwan at yung ano ni kuwan2.

Pero after ng kainan, maghihiwa-hiwqlay na ng landas. Yung iba jan lang sa Citiland umuuwi kaya pahinga agad sila. Yung iba naman babyahe pa papuntang LRT Taft. Ako lang ang babyahe pa Edsa. Wala naman kasing northbound na mga officemates, iniwasan na nila ang sumpa ni Edsa kay nangupahan na sila sa Makati. Wala namang kaso pero naiisip ko lagi kahit masaya kayong magkakasama, uuwi ka pa rin mag-isa.

Tapos ngayon magkakaiba na kami ng mga teams and roles. Iba iba na ang uwi kahit pare parehas pa rin naman ng shift. Kanya kanyang overtime sa kanya kanyang kabusyhan. Namimiss ko na silang makasama ulit kumain. Kahit pa  uuwi rin ako mag-isa. Namimiss ko lang siguro yung pagsasamahan namin. Nasa iisang palapag lang ngunit walang makuhang oras na magkasama sama. Kinain na ba ng responsibilidad ang pagkakataon para sa amin?

Namimiss ko yung mga asaran at tawanan. Namimiss ko yung agawan sa ulam pero pagkakahiyaan sa tirang piraso. Namimiss ko yung spicy tofu. Namimiss ko si aling Yolly.

San tayo? Dun sa masaya....

Divine Dramedy

Laging bigo. Laging sawi sa pag-ibig. Minamalas, o kay sakit. May balat nga ba ako sa pwet? sabi ng Mojofly. Holds true hanggang ngayon. Hopelessly romantic ba talaga o hopeless lang?

Magdamag na yata ako nagmumukmok sa kwarto. Walang tubig. Walang pagkain. Eh di magsayaw na lang tayo choz. Pero seryoso wala naman akong gana kumain. Siguro liliit na tyan ko nyan. Wala rin akong tulog. Nakahiga lang at patuloy na sumasakit ang ulo. Kumakabog kabog ang dibdib na lalong dumadagdag sa sakit ng ulo. O may kumakatok ba sa pinto? Di ko na alam. Naghahalu halo na ang katotohanan at panaginip sa utak ko.

Bakit ako iniwan? Di ko maunawaan. Naging mabait naman ako ah. Mapagbigay sa kanya. Pati yung oras ko na pinagkakadamut damot sa iba maliban sa sarili ko ay ibinigay ko na sa kanya. Ngunit wala pa rin, di pa rin sapat yun. 327 missed calls ni walang sagot. Missed nga eh, paano magiging missed call yun kung nasagot di ba? Buti pa ang call namimiss, ako nganga.

Ang sakit talaga sa dibdib. Shett sobrang sakit. Parang di ako makahinga. Akkhhh. Hindi nga. Waahhh. Tulong. Asan ka na? Akkkhhhh.

Kadiliman.

Asan ako? Where na you, here na me. Pero where is here.

"Huy."

Mamaya na. Hinahanap ko pa ang sarili ko.

"Huy sabeh!"

Galit ka ba teh? Teka lang sabi. Ayyy wait, ikaw alam mo ba asan ako?

"Yiz mem. Nasa Netherworld ka na tih. Welcome!"

Potah ka. Nasa kwarto lang ako kanina nag-eemote. Wag mo nga ako inaano. Iba na lang.

"Oo nga maniwala ka. Imulat mo kasi ang mata mo!"

At biglang lumiwanag. Nasa kwarto pa nga rin ako. Echosera talaga yung voice over. I'm still here. Mejo umangat nga lang yung bed. Or bumaba ang kisame. Anyare?

"Lumulutang ka tih. At naririnig ko ang iniisip mo. Potah ka rin."

Omggg this cannot be! Wag mo sabihin?

"Yiz mem."

Pero marami pa akong pangarap. Gusto ko pa magpuntang London, Paris, Tokyo, at Binangonan.

"Boring don. Pero pwede naman tayo magtour if you want."

Go parang bet ko yan pero wait. Anyare sakin?

"Tegibells madam. Nakakamatay pala ang sobrang pag-eemote. I should know. Been there, done that."

Nakita ko na lang na nakahilata pa rin ang aking katawan habang hawak ang dibdib. Eto siguro yung nagsisikip ang dibdib ko. Akala ko tutubuan lang ako ng muscle ganern pero no. Tapos ang chakka ng mukha ko sa pagkangiwi. Parang nakasipa ang porma ng mga binti ko na di ko maintindihan ang ayos. At naninigas na. Pero seryoso, tegs na ba talaga ako?

"Yiz mem. Ulit ulit?"

Di kita kinakausap. Nag-iinternal monologue ako.

"Pero sabi ko nga dinig lahat ng thoughts dito sa Netherworld."

Bakit di ko marinig yung sayo?

"Di ka pa properly trained."

Kilala ko tong hitad na to. Mejo mabilog at smiling face na bex. Direk?

"Yiz mem."

Pero ang tagal mo nang patay?

"Mga ilang buwan lang matagal na agad? Saka pwede naman mag move on. Matagal ko na tinanggap sa sarili ko ito. Now I am at peace. Kaya ikaw kailangan din magmove on."

Pero ayoko. Alam mo ba yung three-month rule?

"Hindi sakin yung linyang yan pero bet ko ang movie na yan ni madam. Walang three-month rule dito. Wala nang konsepto ng time and space. Pwede tayo mag move forward at back or magstay lang dito sa moment na to. Would you like to have any last words?"

Ano papatayin mo ako sa sindak dito? You got the wrong Barbara. Saka ano yan double dead?

"I mean baka may lingering thoughts ka pa jan sa katawan mo na gusto mo habilinan. Although I would suggest kalimutan mo na sya. Shell lang yan ng past mo. Ang kasalukuyan naririto kasama ko, kausap ko."

Pwede ko ba ipossess muna katawan ko? Parang yung ginawa ni Patrick Swayze kay Whoopi Goldberg?

"Move on na teh. Alam mo naman acting actingan lang yon. Walang possessiong magaganap ngayon, bukas, at magpakailanman."

Eh bakit ikaw nandito?

"Ako ang iyong konsensya. Charot. Guide mo ako dito."

San mo ako dadalhin? Networking ba to? Di ako open minded. Wala na ba others jan?

"Wala na iba. Gusto mo ako palitan?"

Sana. Di ko naman bet mga pelikula mo eh. Actually mejo corny naman talaga.

"Narinig ko yun!"

Ayyy sorry. Paano ba i-off tong mind reading na to ha. Buset. Wala akong privacy.

"Potah ka. Aminin mo na kasi nagustuhan mo rin naman. Nanood ka nung Petrang Kabayo di ba at nakarelate ka!"

Naaya lang ako ng friends. Ok fine nakarelate ako sa sarcasm.

"See. Tapos nanood ka rin nung Private Benjamin."

Hoy hindi ahh. Napanood ko lang yun sa bus yun pati yung isa na kasama si Kris. Irita much. Ha ha ha.

"Eh yung kay Zanjoe. Uyyy gusto nya yun."

Haynako kung di pa si crush nagpumilit nun. Sayang nga eh. Na-turn-off tuloy ako kay crush after nun choz.

"Eh yung kasama si Lucky at Toni Gonzaga."

With friends ulet. Sayang lang di masyado naexplore ang concept.

"Eh di ikaw na. Di naman ako gumagawa ng indie film para may ipush na concept. Mag uusap lang ba tayo ng accomplishments ko o magbaback track ng mga accomplishments mo?"

Yung request ko nga kanina. Wala na bang ibang guide? Si Virgil?

"Shala! Busy sya ngayon. Saka may language barrier kayo."

Di ka ba marunong magtranslate?

"Yiz mem. Nagcrash course na ako ng Speaking in Tongues 101. Actually I can speak 17 languages pa lang ngayon."

Pak! Ayun naman pala eh. Baka marunong na magtagalog si Virgil.

"Offline pa ngayon ang Tagalog module so sorry di kayo magkakaintindihan."

Eh si Britney Spears na lang kaya. Avail ba sya?

"Gaga buhay pa sya."

Patay na yung career nya, di ba?

"Ewan ko sayo. Ako na lang. Ako na lang ulit."

Si Kuya Germs?

"Busy may production number silang pinapractice mamaya."

Wala na talaga?  Sige na nga.

"Napilitan? Ako na mag-aadjust para sayo."

O san na tayo gogora?

"First, kailangan mo matutunan mag navigate dito."

Wala ba instruction manual?

"Ako na nga. Halata ka. Ayaw mo sakin."

Hindi na. Ok na ako. Ok paano na?

"Pwede ka magfloat float lang. Pwede pataas. Pwede pababa. Pwede bumilis at bumagal. Pero dahan dahan ka lang baka mahulog ka bigla."

Kaya nga ako nandito kasi ambilis kong nahulog.

"Tama na hugot. Sabi ko nga dahan dahan lang."

Opo. Ayan pwede na ba?

"Fast learner check."

Pero sabi nila ambagal ko daw matuto. Bakit daw lagi na lang ako nauuto.

"Tama na sabi eh. Sa impyerno kita ihuhulog jan eh."

Kaya mo yun?

"Hindi. Si Lord lang ang pwede magjudge kung san nararapat ang isang kaluluwa."

Wow mejo deep na yata tong usapan.

"Well kung di ka magtitino, dun kita dadalhin sa rehab. At hindi yun crash course lang. Para pwedeng hanggang eternity ka matututo."

Ang harsh pero at least may forever pala talaga. Sige na po. San mo ba ako dadalhin?

"Meron ka bang any regrets sa buhay mo?"

Wala!

"Okay nung highschool ka."

Wala akong sinabi o inisip!

"Pero nagsusumigaw ang damdamin mo."

Unfair.  Paano tayo pupunta dun? Teleport?

"There's no such thing as teleport. Isang kathang isip ng siyensya para paniwalain ka na pwede ang lightspeed travel."

Pero paano ka ba makakalipat ng lugar o oras kung di sa teleport?

"Makakabalik ka dahil iisa lang naman ang time and space dahil lahat naroroon si Lord. Omnipresent sya remember? Kelangan mo lang puntahan ang isang punto nito. Parang bookmark. Isipin mo lang mabuti at madadala ka dun."

So pwede ba ako magfast forward sa future?

"Hindi dahil Sya lang ang maaari makakita nun. Parang flash lang sya ng pure light pag pinilit mo pumunta dun teh. Ano na, ikaw na ba ang babalik sa highschool? Kaya naman kita dalhin dun if you want. Nireview ko na ang files mo."

Parang di ko kaya.

"Taralets."

Taong 1995. Masipag pa ako mag-aral. Pero iniwan ako ng mga friends ko dahil gusto nila magfocus sa mga extracurriculars. Naging loner ako at weird.

"Pero naging focused ka sa mga passions mo sa buhay."

Di mo ba narinig naging friendless ako at antisocial at introverted. 

"Pero inborn ka nang ganyan. Kahit di ka nila iwan magiging ganyan ka pa rin."

Pero dahil dun naging tamad ako sa pag-aaral.

"Wag mo isisi sa friends mo bakit ka naging tamad. Sabi ko nga it was bound to happen anyway. At saka di ba nga naenjoy mo ang mga trips mo sa buhay. Yung smarts mo eh based sa arts."

Sayang. Sana pala nagfocus ako lalo dun kesa nagmumukmok sa present ko.

"Ehem. Past. Tense. Tegi ka na teh. Review lang to ng mga regrets mo para mas maaccept mo asan ba nakaturo ang moral compass mo at san ka dadalhin nito for all eternity."

Tinatakot moko Direk. Baka sa super south mo ako dalhin ha. Ok na pala ako sa forever rehab.

"Shut up ka na lang, let's move na."

Taong 2007. Meeting room. Nagtataasan kami ng boses ng boss ko. Paano naman hindi eh napaka incompetent sya.

"Naisip mo ba anong feeling kung ikaw nasa pwesto nya?"

Malamang I can do my job way better than him.

"Kaya mo mag manage ng tao habang nagrereview ng mga files at nagrereport sa manager nyo?"

Well, I think I'm more than qualified.

"Sure ka? Ano ba mga nagawa mo na?"

Well... Teka I'm not the one under investigation here. Sya. Incompetent sya.

"Look again. Kanino bang past ito? Yang boss mo na pinahirapan mo ng ilang taon ay hanggang sa ngayon masayang nabubuhay pa, kasama ang pamilya nya, at naggrow sya at natuto sa mga pahirap mo. Eh ikaw?"

Sige ipamukha mo pa na single ako since birth at single til death.

"Hindi yan ang issue."

Ok fine. I know mahirap akong makadeal dahil ang dami kong frustrations sa buhay. Di ako UP grad, di cum laude, di nga ako natanggap sa dream job ko.

"Remember nag ugat yan sa high school mo?"

Ok fine. Kung ininternalize ko ang loneliness ko dati you think I'll be more adjusted?

"Yiz mem. Naman."

Hindi rin siguro ako naging harsh sa mga tao sa paligid ko. I wouldn't think of them lesser than me but equals.

"See, now we're getting somewhere."

Somewhere na nga ba?

Taong 2008. Sa isang chatroom. Kausap ko sya at masaya kami nag uusap. Tapos tumigil. Taong 2009. Bumalik ulit at masaya ulit kaming nag uusap. Stop ulit. Taong 2010. Nagdedate na kami. Meet up once a month. Magkikita sa Greenbelt, at Mall of Asia, at Fairview, at Pasay. Tapos stop ulet. Di na nya ako pinapansin.

"Ano sa tingin mo nangyari?"

Di ko alam. Dahil asshole sya? Gusto ko magreach pero ayaw nya. Ang hirap hirap. Naghihintay. Umaasa.

"Naging super clingy ka kasi. Hello, may normal bang tao nagmimissed call ng 327 times? Pinaasa ka ba talaga nya?"

Well, wala naman kaming pinagkasunduan technically. Pero soulmates kami.

"Soulmates? Kung soulmates kayo bakit parang disconnected sa kaluluwa mo dito?"

Dahil di pa sya tegs kaya wala pa sya here. Pwede ba antay lang tayo ng konti. Wait lang ha.

"Sabi nya sayo chill lang kayo. No pressure. Pero ano ginawa mo? Pinressure mo sya."

Ok ako na. Natatakot ako iwan nya. Naenjoy naman namin yung companionship. Ayoko naman jowain talaga agad agad ano. Natatakot ako sa commitment.

"There is no fear in love. But perfect love casts out fear."

Ayyy may pagku-quote na naganap.

"Mahal mo ba talaga sya?"

Oo naman.

"Why?"

Love doesn't need reason. All you need is love.

"Baka naman mahal mo sya dahil lang sa atensyon na binigay nya?"

Mahal mo ba ako dahil pinapansin mo ako, o pinapansin mo ako dahil mahal mo ako?

"Very Claudinistic I love it."

Cheh ka. Ok makasarili siguro ako na hinahanap ko ang atensyon nya pero di yun rason para mahalin ko sya. Mahal ko sya dahil lang naramdaman ko na lang yun. Hindi dahil hiningi nya ito o sinabi nya. At kahit pigilan nya ako, mamahalin ko pa rin siguro sya.

"Very Roselle Nava. I love love love it.  Meron ka bang regrets na nakilala mo sya?"

Alam mo sa totoo lang hindi ko alam bakit dinala mo ako dito. Dahil I don't regret the very first  moment na nakilala ko sya at I won't ever regret na minamahal ko sya. Sorry, I mean minahal pala. Past. Tense.

"Tama naman ang tense. Ang tunay na pagmamahal hindi namamatay. So minamahal mo pa rin sya mula noon hanggang sa forever. Kahit sya ang dahilan ng pagkategs mo?"

Well, at least namatay ako nang may pagmamahal. Hindi man ito nasuklian pero at least ibinuhos ko ang akin, siksik, liglig, umaapaw.

"And world peace. Winner ka teh. Gusto mo ba makita anong nangyari sa kanya sa future?"

Akala ko ba bawal? Akala ko flashlight lang makikita ko dun?

"Pure light. Wala si Jessie J dito teh. Pinaalam ko na kay Lord at sabi nya pwede ka daw mag sneak peak."

Really? Gora. Baka may jowa na syang iba. Baka masaktan lang lalo ako.

"Gaga di ka na masasaktan. Patay ka na. Isaksak mo mga yan sa kokote mo!"

Sorry na. Sorry na. Tara na.

"Kapit ka lang sakin mabuti ha. Baka maligaw ka."

At nalunod ako sa liwanag. Dahan dahang pumupusyaw ang sinag at tuluyan nang maaaninag ang iba't ibang hugis at kulay. May mga kurtina. At bintana. May laptop at electric fan. Parang familiar place. Nasa kwarto ko ako.

Kanina lang kasama ko si Direk pero nalost na sya. Eto ba ang future? Parang past ko to. Past tense na ako di ba? Unless....

May pulso! Omggg I'm alive! May kumakatok sa pinto.

Bukas ang pinto! Di naman nila binubuksan. Bukas sabi ang pinto! Di ako marinig?

"Bukas yan!"

"Por Dios por Santo. Nag aalala kami sayo. Akala namin nasa galaan ka kaya walang naghahanap sayo dito. Kumain ka na ba?"

Parang gutom na nga ako eh. Anong food ba jan?

"Bakit tinitignan mo lang ako ng ganyan? Di ko alam ano iniisip mo. Bumaba ka na jan at kakain na tayo ng dinner para makapagvitamins ka na rin. Namumutla ka na."

"Thanks Ma. Love mo ako di ba? Mamimiss mo ba ako pag nawala ako?"

"Lintek ka. Wag ka nga mag salita ng ganyan. Bumaba ka na. Love you."

Wala pa ring message sa phone. Dedma na. Ako naman ang worried anyare sa kanya. Baka nategi na pala sya nang di ko man lang nalalaman pero wag naman sana.

Parang totoo yung mga nangyari kanina. Isang mahabang dream sequence na mahihiya sa akin si Lav Diaz. Paano kung nadeds talaga ako? May makakamiss kaya sa akin? Pero mabuti pa siguro mamatay na ako ngayon kesa mabuhay nang wala sya. Choz lang. Pero namiss ko tuloy si Direk.

Parang ang daming realizations. Hindi ko alam kung madadigest ko lahat yun. Focus on my strengths rather than my frustrations. Treat everyone with respect. At love unconditionally. Ang dami ko natutunan pwede na akong mamatay. Joke lang, Lord.

Kung panaginip lang lahat yun sana naman nagkatuluyan man lang kami kahit sa panaginip. Pero paano magkakatotoo ang pangarap kung di ka magsusumikap. Tatawag ulit ako kahit 327 times pang missed calls. Effort kung effort. Malay mo minsan magbunga ang efforts.

Ringing....

____________________

Photo by YUKIHAL via Flickr. https://flic.kr/p/nQwyk3

Crosspost from Wattpad here. http://my.w.tt/UiNb/oClyw9llUt

Pagasaness

Heto na naman nag-e-emote ako. Pinaasa nang paulit-ulit. Sabi nya hindi daw sya magpapaasa. Sabi nya laging nanjan lang sya. Mga pangako ng mga paasa. Putang ina!

Hindi ako magsosorry sa foul language. Pero kung first time mo mababasa tong blog ko, sorry po. Putang ina po. Ok ka na? Well ako hindi pa. Quits lang.

Actually wala pa namang finality. Hinihintay ko pa pero lahat ng clues nakaturo na dun. Paasa. Atsaka kelan pa nagkaron ng closure sa mga paasa? Dapat jan sinusunog ang tulay, kasama silang lahat actually. Pero hindi naman ako arsonista. Hayaan ko na lang si karma makahanap ng kerosene at posporo.

Di ko alam kung ano masakit, etong umasa na naman o yung magreminisce ng lahat ng paasa sa buhay ko? Tendency ko kasi pag nasasaktan ako ay alalahanin kung sino yung mas masakit ang ginawa sakin. Para may ranking ng pain ganyan. Pakisampal na lang ulit ako sakaling makasalubong mo ako sa kanto. Mas matatanggap ko pa yata yung ganyang pain kesa ganitong patuloy na nagpapakatanga.

Mabuti na lang talaga wala akong suicidal tendencies. Baka yung pain 10/10 nategi na talaga ako, pero no. Naalala ko pa na binabaybay ko ang tulay ng Guadalupe that time. Madaling araw, pasado alas tres ata yun. Sumilip ako at napag-isipan ko agad-agad na nakakahiya mamatay sa ilog Pasig. Kaya nag emote na lang sa pag lip sync sabay sa aking emo playlist. Kahit puro breakup songs ito at least nauplift ang mababa pa sa putik na feelings ko.

Gaya ngayon pumeplay ang Jackson 5 ng I Want You Back. Seryoso, I want you back, but you ruined it. Kahit pa gusto ko, di naman lahat ng gusto nasusunod. Tayo'y pawang mga utu-uto sa tadhana. Ang mga stars gabay lang daw; pero tandaan mo: sa umaga walang stars. Kaya nagkakanda leche leche tayo sa free will na yan.

Lord, nagpakabait naman po ako di ba? Bakit po pagsubok na naman? Quotang quota  na ako sa mga paasa. Siguro kaya Niyo lang ako binubuhay physically kahit murder na murder na ako emotionally dahil alam Mong malaki ang paniniwala ko sa pag-asa. Na bukas may darating para sa akin, para sa lahat, na magtatama ng mga mali sa buhay natin. Sige po go lang push. Aasa na naman ako. Mawala na lahat sa akin wag lang itong pag-asa.

PS. Infer ambilis ko magsulat pag galit/nasasaktan. Pain pa more?

_____________________

Photo by Andrey Nelepa via Flickr.